"Samalietjes"

Muis lijdt aan spraakdyslexie.

Vrij normaal voor haar leeftijd, herinner ik me.
Wel grappig.

"Mama, ik wil samalietjes op mijn sandwich."

Salami dus...

Spinnenwebgesprek

Iemand vertelt mij dat ik zeer verward overkom wanneer ik iets wil uitleggen. Verward en niet bij de zaak. Alsof m’n gedachten te snel een spinnenweb gaan vormen. Alsof gesproken woorden niet kunnen volgen.

Ik ben verwonderd, kan het niet goed plaatsen. Overtuigen – dacht ik – is m’n tweede natuur.

Die nacht houdt het me enigszins bezig, maar het brengt me geen raad.

De volgende nacht droom ik zacht. Anneke en ik hebben afgesproken om bij te babbelen en ergens iets te drinken. Het lijkt echt, net zoals vroeger. Anne met een sigaretje, wij beiden met een glaasje rode wijn. Het decor is warm. Spiegels, donker hout en rode pluche kussens. Cosy en een beetje kitsch.

Zoals ik vroeger zou gedaan hebben, vraag ik haar visie hierover.

Ze antwoordt mij spontaan: ‘Maar da’s natuurlijk omdat je op één dag op je werk geen vijf zinnen zegt! Zo ken ík je niet...’

En ja, ’s morgens besef ik dat ze inderdaad gelijk heeft. Taal - zelfs je moedertaal - is een vaardigheid die je moet onderhouden. Het is een gewoonte, en je kan ze ook verleren.

---

Anneke en ik.

‘k Ben héél blij dat we op die manier nog kunnen communiceren!

Nog iets over 'toeval'...

Sinds kort na de geboorte van Muis, heb ik sterk het gevoel dat er nog eentje zit te wachten om zus te mogen worden van Wol en Muis.

Papa wil niet mee. "Twee is meer dan genoeg."

En toch... Laat mij maar dromen.

In m'n gedachten zit ons zonne-engeltje daar, voorlopig nog te genieten van Alles wat niet aards is.
Net als haar mama heeft ze heeft geduld.
Onze Sol-ange.

---

We rijden op de E40 richting Brussel. Radio Eén staat aan; verhalen en actualiteit vermengd met goeie muziek. Een mevrouw aan het woord. Ze heet Solange.

"Da's nu nog 's een mooie naam", zegt m'n anders zo zwijgzame Lief.

Hij zegt het zonder bijbedoelingen, maar ik vind het opmerkelijk.
En voor een keer zwijg ik...

Over sterren en vlinders

7 September 2006.

Volle maan en een bijna wolkenloze nacht in het prachtig domein van kasteel Ooidonk. Voor een keertje trekken we er met z'n tweetjes op uit. We zijn uitgenodigd op 'Madame Butterfly'. Een opera van Puccini en nog wel in openlucht.

'k Ben aangenaam verrast door het spektakel. Interessant is de simultaanvertaling uit het Italiaans, zodat we ook het verhaal kunnen volgen. 'Madame Butterfly' is een 15-jarige geisha die een Amerikaans officier huwt. Zij neemt haar trouwbeloftes ernstig, maar hij verlaat kort na het huwelijk al hun papieren huis.

Hoewel het stuk zo'n 100 jaar oud is, blijft het nog steeds verrassend Japans-exotisch, en voor mij zelfs met momenten stevig ontroerend.

Het eerste bedrijf eindigt in de echtelijke sponde - allemaal zeer kuis uitgebeeld, zoals het hoorde begin vorige eeuw. De hemel besluit terstond er een schepje bij te doen. Op het moment dat het doek valt, valt er ook een ster.

En voor de zoveelste keer doe ik m'n wens, steeds dezelfde...

Een 'pieleke'

Soms lijkt het dat ik minder te vertellen heb over onze dochter dan over onze zoon. In feite is het nièt zo. Wat hij vertelt met woorden, vertelt zij eerder in haar gedrag...

Opnieuw ellendig weer op deze 26ste Gordeldag. Het miezert en waait hard. We blijven de hele dag binnen. Totdat er tegen 17u een waterzonnetje doorkomt.
Toch nog even naar het bos om het overtollige peil aan energie kwijt te raken.

We kiezen voor Beisbroek. Dit keer geen speeltuin, wel een aangename boswandeling met planetenfiguren op ons pad. Bomen en paddenstoelen ontdekken, noten en vruchtjes oprapen en vergelijken, rijpe braambessen plukken, genieten van de paarse heide.
En telkens even stilstaan bij de mooie mythologische figuren die de planeten van ons zonnestelsel voorstellen.
Ik laat de kinderen het koude materiaal van de beelden even voelen: de driekoppige hond van Pluto, de vis boven Neptunus, de sterren van Uranus.

Wanneer we bijna bij de Volkssterrenwacht van Beisbroek aankomen, liggen de beelden op kortere afstand van elkaar. De voorlaatste figuur is Mercurius, de Boodschapper. Bij hem vallen mij steeds z'n gevleugelde voeten op.

Maar wat valt er bij dit beeld op bij Muisje? "Kijk mama, een pieleke!" De uitgesproken piemel van Mercurius, het eerste waar ze naar grabbelt... Een man achter ons heeft dit ook gezien: "Tja, dat begint wel érg vroeg, niet?"


----

www.de-gordel.be
www.beisbroek.be

Kleurtjes

Ik weet niet hoe het bij u zit. Hier in ons boerengat in het Wilde Westen zie ik enkel oranje.
"Meer blauw op straat", eist men. Wel ja, hier en daar een verdoken spatje; zelfs de hemel doet niet echt mee.

Elke andere kleur komt er hier hélemaal niet aan te pas. Dat belooft!

Ik wilde wel 's weten welke 'typische' kiezer ik ben. Op het internet vond ik een hulplijst. Vul je persoonlijke voorkeuren in en op basis daarvan worden de kleurtjes aangegeven.
Nu haalde oranje wel een tweede plaats, maar ik denk dat een huis, een hond, een auto, twee kinderen en een partner voldoende zijn om oranje te làten scoren.

Verder is het zo dat hoe meer ik gepusht word van buitenaf - dus hoe meer oranje ik zie - hoe meer ik het zal opnemen voor een underdog.

Hoe kiezen we? Voor hen die óns huis, ónze hond, ónze auto en óns gezin het meest dienen. Of met andere woorden, voor onze portemonnee.
Het werk of de situatie van ieder ander zal ons een worst wezen... Eigen portemonnee eerst!

In feite maakt het niet écht uit. Pimpelpaars, abrikozengroen, limeblauw of watergeel. Een gezond evenwicht, dat moet het zijn. Het mogen alle kleuren van de regenboog zijn - maar even terzijde: daar hoort bruin niet bij...

En anderzijds: zou het niet prachtig zijn, mocht er een 'witte' partij bestaan, met als enig programmapunt, het welzijn van een nooitgehoorde en niet-belanghebbende minderheid?

Aan u de keuze. Op 8 oktober 2006.