Liever had ik vorig jaar bij VW Vorst gewerkt...
;-))
zaterdag, juli 28, 2007
vrijdag, juli 27, 2007
Ontslag
Als een donderslag bij heldere hemel. Niemand voelde iets aankomen.
Maar 't is een feit. Eind november verhuist de unit. Te ver om te volgen. Het voltallige administratieve personeel wordt hoedanook ontslagen.
Dit is de derde keer dat dit gebeurt. Het went. Dat kan ik wel zeggen.
De eerste keer ben ik vervangen door een zelfstandige. Als gewone werknemer bij een advocaat was ik te duur. De tweede keer is het werk opgeslorpt door een externe firma. En nu, een verhuis.
Eén deur gaat dicht. En tientallen andere deuren gaan open. Nu nog de juiste kiezen!
Maar 't is een feit. Eind november verhuist de unit. Te ver om te volgen. Het voltallige administratieve personeel wordt hoedanook ontslagen.
Dit is de derde keer dat dit gebeurt. Het went. Dat kan ik wel zeggen.
De eerste keer ben ik vervangen door een zelfstandige. Als gewone werknemer bij een advocaat was ik te duur. De tweede keer is het werk opgeslorpt door een externe firma. En nu, een verhuis.
Eén deur gaat dicht. En tientallen andere deuren gaan open. Nu nog de juiste kiezen!
dinsdag, juli 24, 2007
Geflatteerd!
Laat gezellig feestje vorige zaterdag.
Onze vier mooie dochters zijn school- & boezemvriendinnen, een beetje Diane Ross & The Supremes, maar dan met z'n vieren.
Vier kokette dametjes van vier, schattig!
De mama's mogen er ook wel zijn, vindt Lief.
Laat op de avond, iedereen sijpelt binnen voor een laatste glas en een laatste praatje. Enkel de rokers blijven buiten en trotseren de plotse hevige buien.
Op de gang geraakt Lief verwikkeld in een gesprek met één van de mama's. Over kunst. Niet iets wat hem direct raakt, maar het onderwerp zelf blijkt niet zo belangrijk.
Het valt een andere mama op. Ze lacht en zegt: 'Kijk, die twee distanciëren zich van de rest...' Ik reageer, al even luchtig. 'Moeten we misschien de deuren dichtdoen?'
---
Daags nadien. 'Ha, dan ben je toch wel wat jaloers als ik met andere vrouwen babbel. Toch een teken dat je mij graag ziet...!'
Ik zeg dat het mij enkel is opgevallen omdat het iemand anders was opgevallen.
'Jaloezie is nutteloos. Dààr kan ik m'n energie niet insteken.'
Ik ga verder.
'Integendeel zelfs. Als je haar een aantrekkelijke vrouw vindt en graag met haar babbelt, moet ik me geflatteerd voelen. Want dat wil zeggen dat ik in dezelfde rayon zit... Waarom zou ik dan jaloers moeten zijn?'
Jaja, zélfs Lief - nuchtere, zelfverzekerde Lief - staat nog af en toe perplex van wat ik zeg!
Onze vier mooie dochters zijn school- & boezemvriendinnen, een beetje Diane Ross & The Supremes, maar dan met z'n vieren.
Vier kokette dametjes van vier, schattig!
De mama's mogen er ook wel zijn, vindt Lief.
Laat op de avond, iedereen sijpelt binnen voor een laatste glas en een laatste praatje. Enkel de rokers blijven buiten en trotseren de plotse hevige buien.
Op de gang geraakt Lief verwikkeld in een gesprek met één van de mama's. Over kunst. Niet iets wat hem direct raakt, maar het onderwerp zelf blijkt niet zo belangrijk.
Het valt een andere mama op. Ze lacht en zegt: 'Kijk, die twee distanciëren zich van de rest...' Ik reageer, al even luchtig. 'Moeten we misschien de deuren dichtdoen?'
---
Daags nadien. 'Ha, dan ben je toch wel wat jaloers als ik met andere vrouwen babbel. Toch een teken dat je mij graag ziet...!'
Ik zeg dat het mij enkel is opgevallen omdat het iemand anders was opgevallen.
'Jaloezie is nutteloos. Dààr kan ik m'n energie niet insteken.'
Ik ga verder.
'Integendeel zelfs. Als je haar een aantrekkelijke vrouw vindt en graag met haar babbelt, moet ik me geflatteerd voelen. Want dat wil zeggen dat ik in dezelfde rayon zit... Waarom zou ik dan jaloers moeten zijn?'
Jaja, zélfs Lief - nuchtere, zelfverzekerde Lief - staat nog af en toe perplex van wat ik zeg!
woensdag, juli 11, 2007
Kip of hond?
'Wat wil jij later worden, mama?' vraagt Wol.
Omdat ik denk dat hij weer naar al m'n toekomstige beroepen vraagt, wil ik alweer m'n oma-verhaal opdiepen.
Maar dan: 'Een kip of een hond, mama?'
Een beetje verbaasd door de vraag, en niet onmiddellijk adrem, stel ik hem op mijn beurt een andere vraag: 'En jij Wol?'
'Eerst twee keer een papa en dan een hond!'
Of de invloed van mijn denken op m'n kinderen. Hij is er al goed mee weg, met het principe van reïncarnatie...
Tijd voor iets anders? Een nieuwe uitleg, een nieuwe uitdaging?
Ook al voor mij?
Omdat ik denk dat hij weer naar al m'n toekomstige beroepen vraagt, wil ik alweer m'n oma-verhaal opdiepen.
Maar dan: 'Een kip of een hond, mama?'
Een beetje verbaasd door de vraag, en niet onmiddellijk adrem, stel ik hem op mijn beurt een andere vraag: 'En jij Wol?'
'Eerst twee keer een papa en dan een hond!'
Of de invloed van mijn denken op m'n kinderen. Hij is er al goed mee weg, met het principe van reïncarnatie...
Tijd voor iets anders? Een nieuwe uitleg, een nieuwe uitdaging?
Ook al voor mij?
Talent
Twee keer deze week hoor ik de parabel van de talenten.
In ‘t kort komt het erop neer dat zelfs met het weinige talent dat je krijgt, je er het best het meeste uithaalt. Vooral voor jezelf dan.
En dat brengt me tot de vraag:
Ben ik wel goed bezig?
Natuurlijk is het gemakkelijk me te wentelen in het alledaagse. Dodo, auto, boulot. Maar is het dàt echt wel wat ik wil? Wil ik nog wel een dikke 25 jaar 'management assistant' spelen? Tijd voor iets anders, voel ik aan.
Ik twijfel erover om terug te gaan studeren. M'n hart gaat naar de opleiding voor onderwijzer. M'n ratio raadt eerder regentaat aan. En dan blijft er nog de all-time favourite: vroedkunde.
Ik wik en weeg pro's en cons. Normaal ben ik nogal een impulsieve beslisser. Maar gelukkig kan ik pas een beslissing nemen na 16 augustus, wanneer de hogescholen terug hun poorten openen.
In ‘t kort komt het erop neer dat zelfs met het weinige talent dat je krijgt, je er het best het meeste uithaalt. Vooral voor jezelf dan.
En dat brengt me tot de vraag:
Ben ik wel goed bezig?
Natuurlijk is het gemakkelijk me te wentelen in het alledaagse. Dodo, auto, boulot. Maar is het dàt echt wel wat ik wil? Wil ik nog wel een dikke 25 jaar 'management assistant' spelen? Tijd voor iets anders, voel ik aan.
Ik twijfel erover om terug te gaan studeren. M'n hart gaat naar de opleiding voor onderwijzer. M'n ratio raadt eerder regentaat aan. En dan blijft er nog de all-time favourite: vroedkunde.
Ik wik en weeg pro's en cons. Normaal ben ik nogal een impulsieve beslisser. Maar gelukkig kan ik pas een beslissing nemen na 16 augustus, wanneer de hogescholen terug hun poorten openen.
Housewife - to be continued...
Muis heeft een prinsessenkleed, waar ze graag mee naar school gaat. Een roze met geborduurde bloemetjes. Het komt bijna tot op haar enkels. Nog enkel een tiara en een toverstokje veranderen haar in een échte sprookjesprinses.
Muis is echter ook een wildebras. Nog meer dan haar broer. Niet écht verenigbaar met de klassieke sprookjesprinses, of het moet prinses Prieeltje zijn...
Op een dag komt ze thuis met wel vijf gaten in haar kleedje. Gelukkig onderaan. Ik knip de onderste strook eraf en tracht de zakjes eraf te pulken met een speciaal mesje. Per ongeluk maak ik er nog een gat in. Hop, nog een strook af. Intussen is het lange prinsessenkleed een mini babydoll geworden. Ik zoom het af met de machine en stik er een restantje van onze glasgordijnen aan. Driemaal dubbel geplooid.
Muis is blij. Ik hoopte dat m’n creatie bij haar in de smaak zou vallen, want dat was lang niet zeker... Het is inderdaad te kort om nog als kleedje te dragen. Maar met een roze piratenbroek eronder, lijkt ze op een Holly Hobby.
Tiara vervangen door een lappenmuts. ’t Is weer eens iets anders!
Muis is echter ook een wildebras. Nog meer dan haar broer. Niet écht verenigbaar met de klassieke sprookjesprinses, of het moet prinses Prieeltje zijn...
Op een dag komt ze thuis met wel vijf gaten in haar kleedje. Gelukkig onderaan. Ik knip de onderste strook eraf en tracht de zakjes eraf te pulken met een speciaal mesje. Per ongeluk maak ik er nog een gat in. Hop, nog een strook af. Intussen is het lange prinsessenkleed een mini babydoll geworden. Ik zoom het af met de machine en stik er een restantje van onze glasgordijnen aan. Driemaal dubbel geplooid.
Muis is blij. Ik hoopte dat m’n creatie bij haar in de smaak zou vallen, want dat was lang niet zeker... Het is inderdaad te kort om nog als kleedje te dragen. Maar met een roze piratenbroek eronder, lijkt ze op een Holly Hobby.
Tiara vervangen door een lappenmuts. ’t Is weer eens iets anders!
Housewife - getting started...
We bakken brood. Niet in de broodmachine, neen: écht kneden. De broodmachine hebben we niet lang gehouden. De korst bleef telkens aan de wand plakken en was ronduit oneetbaar. En dan nog dat gat in je brood. Altijd smeren met een gaatje in je boterham. Neen, daar doen we niet meer aan mee! Ouderwets zelf doen.
Eigenlijk ben ik een planner, geen doener. Delegeren en zeggen hoe het moet. Een beetje: ‘De beste stuurlui staan aan wal’. En een gemiste kans als Manager (zelfkennis, u weet wel...- en vergeet hierbij vooral niet de zelfrelativerende knipoog!). Hoewel ik mezelf wel House Keeping Manager mag noemen. Of Toilet Cleaning Manager (onder andere). En deeltijds dan.
En dus zitten In m’n verbeelding alvast m’n beide kindjes braaf aan tafel mee te spelen.
Ik gebruik wel een kant-en-klaarmix waar je enkel nog lauw water moet aan toevoegen. Moeilijk kan dat niet zijn. Zelfs voor een beginneling als ik.
Wol heeft al brood gebakken op de kinderboerderij en weet dus hoe je brood kneedt. Als ik mijn Wolleke niet zou hebben! ‘Omhoog trekken en duwen’, zegt hij en doet er tegelijkertijd de luchtbeweging bij. Zelfs zijn intonatie doet me denken aan hoe ze het hem geleerd hebben.
OK, we beginnen eraan. Wol en Muis hebben hun verfschortje aan. Ik m’n werkschortje. Deegmix in een plastieken pot en lauw water aan toevoegen. Oei! Het mengen lijkt me al moeilijker dan ik verwacht had... Ik probeer de mix te scheiden, zodat ze elk een deeltje kunnen kneden. Het is een evenement op zich! Net als de handjes van Muis onder de deegdraden zitten en nog nét niet in haar haar: ‘Mama, ik moet plassen!’ Plannen en kinderen; twee dingen die overduidelijk niet samengaan.
Wol doet dapper verder. Hij zegt me dat ik wat bloem op tafel had moeten strooien, zodat het deeg er niet aanplakt. En ik denk opnieuw: ‘Wat als ik hem niet had!’ Hij heeft duidelijk (en gelukkig) het praktische inzicht van z’n Papa meegekregen. En mijn olifantengeheugen. Ik vind hem ineens ongelofelijk groot voor z’n bijna-zes jaar...
Brood moet rijzen blijkbaar. Althans dat staat zo op de verpakking. Ik haal er voor de zekerheid m’n kookboek van ‘Den Boerinnenbond’ bij. Rijzen, op een warme plaats, in het zonlicht achter glas bijvoorbeeld. Opnieuw kneden. En weer rijzen. De eerste keer zet ik de pot, bij gebrek aan zonlicht, op de verwarming vlakbij de tuindeur. Helaas willen de kinderen nu telkens binnen en buiten, zodat het rijzen klaarblijkelijk miniem blijft. Warmte dus. Wat is warmer dan lichaamstemperatuur? En dus hou ik het brood in cakevorm de tweede keer op m’n schoot. Lekker warm onder m’n schort. Ik broed het broodje uit totdat het boven de vorm uitkomt. Een uurtje in de oven op 200° en dan uit de vorm laten afkoelen.
Wat ik ook niet wist: zolang het afkoelt, mag je er niet in snijden, want anders zakt het brood weer ineen.
Lekker, zo’n schootbroodje! Artisanaal fabrikaat!
Ik zwijg nu wel even over de vaat en de handdoeken met deegrestanten...
Eigenlijk ben ik een planner, geen doener. Delegeren en zeggen hoe het moet. Een beetje: ‘De beste stuurlui staan aan wal’. En een gemiste kans als Manager (zelfkennis, u weet wel...- en vergeet hierbij vooral niet de zelfrelativerende knipoog!). Hoewel ik mezelf wel House Keeping Manager mag noemen. Of Toilet Cleaning Manager (onder andere). En deeltijds dan.
En dus zitten In m’n verbeelding alvast m’n beide kindjes braaf aan tafel mee te spelen.
Ik gebruik wel een kant-en-klaarmix waar je enkel nog lauw water moet aan toevoegen. Moeilijk kan dat niet zijn. Zelfs voor een beginneling als ik.
Wol heeft al brood gebakken op de kinderboerderij en weet dus hoe je brood kneedt. Als ik mijn Wolleke niet zou hebben! ‘Omhoog trekken en duwen’, zegt hij en doet er tegelijkertijd de luchtbeweging bij. Zelfs zijn intonatie doet me denken aan hoe ze het hem geleerd hebben.
OK, we beginnen eraan. Wol en Muis hebben hun verfschortje aan. Ik m’n werkschortje. Deegmix in een plastieken pot en lauw water aan toevoegen. Oei! Het mengen lijkt me al moeilijker dan ik verwacht had... Ik probeer de mix te scheiden, zodat ze elk een deeltje kunnen kneden. Het is een evenement op zich! Net als de handjes van Muis onder de deegdraden zitten en nog nét niet in haar haar: ‘Mama, ik moet plassen!’ Plannen en kinderen; twee dingen die overduidelijk niet samengaan.
Wol doet dapper verder. Hij zegt me dat ik wat bloem op tafel had moeten strooien, zodat het deeg er niet aanplakt. En ik denk opnieuw: ‘Wat als ik hem niet had!’ Hij heeft duidelijk (en gelukkig) het praktische inzicht van z’n Papa meegekregen. En mijn olifantengeheugen. Ik vind hem ineens ongelofelijk groot voor z’n bijna-zes jaar...
Brood moet rijzen blijkbaar. Althans dat staat zo op de verpakking. Ik haal er voor de zekerheid m’n kookboek van ‘Den Boerinnenbond’ bij. Rijzen, op een warme plaats, in het zonlicht achter glas bijvoorbeeld. Opnieuw kneden. En weer rijzen. De eerste keer zet ik de pot, bij gebrek aan zonlicht, op de verwarming vlakbij de tuindeur. Helaas willen de kinderen nu telkens binnen en buiten, zodat het rijzen klaarblijkelijk miniem blijft. Warmte dus. Wat is warmer dan lichaamstemperatuur? En dus hou ik het brood in cakevorm de tweede keer op m’n schoot. Lekker warm onder m’n schort. Ik broed het broodje uit totdat het boven de vorm uitkomt. Een uurtje in de oven op 200° en dan uit de vorm laten afkoelen.
Wat ik ook niet wist: zolang het afkoelt, mag je er niet in snijden, want anders zakt het brood weer ineen.
Lekker, zo’n schootbroodje! Artisanaal fabrikaat!
Ik zwijg nu wel even over de vaat en de handdoeken met deegrestanten...
Besef
Rare week. Eerst bericht van een vriendin dat haar vader plots overleden is. Dan twee dagen na mekaar over twee koppels die uit mekaar gaan. Beiden langer dan 10 jaar bijeen en beiden met twee kinderen.
Er zijn geen zekerheden.
Zélfs niet als je 80 uur per week werkt. Zelfs niet in een gelukkig Vlaams gezin. Zelfs niet met een chique 'kar'. En ook niet met een borstvergroting. We sterven allemaal, de ene wat vroeger dan de andere. En de oudere kan z'n jeugd ook niet houden. Het ontglipt ons allemaal. Hoe erger we eraan vasthouden, hoe erger de pijn. Als zand in een te hard dichtgeknepen hand.
Ooit kan het plots gedaan zijn. Dàt is alvast wel zeker.
Gehechtheid is één van de oorzaken van lijden volgens het boeddhisme.
Wat is gehechtheid precies? Dénken dat alles blijft zoals het is. Koppig hopen dat een gelukzalige toestand blijft.
Maar ik kijk, knipper met m’n ogen en intussen is 'daarnet' alweer weg.
Halsstarrig vasthouden aan gewoonten en verwachtingen, aan je job en aan je gezondheid, aan eigendom en je vrienden of kinderen.
Niets, écht niets, is van ons. 'Our live is for rent', zingt Dido. En onze kinderen in bruikleen (Kahlil Gibran, uit "De Profeet" - Voor de volledige tekst: klik op de titel).
"Gehechtheid is vasthouden aan dingen die je fijn vindt en die je een positief gevoel geven, namelijk dat de mensen die je graag ziet bij jou zijn en niet op vakantie." Dit zegt een vriend.
Aan de andere kant.
Gehechtheid is goed. In de zin dat hij het hierboven aanhaalt, zeker.
Er zit namelijk een zekere dualiteit in. Gehechtheid versus 'oppervlakkigheid'. Koorddansen tussen vasthouden aan waarden die je doen goed voelen en 'nergens te diep willen gaan'. Als u, beste lezer, verstaat wat ik wil zeggen.
Ik ben toch van mening dat je de dingen die je wil doen, met je volle aandacht moet doen (want dit is juist 'bewustzijn'). Dat je ten volle mag genieten van die 'gehechtheid', 't is te zeggen: de dingen die je doen goed voelen.
Genieten is inderdaad het sleutelwoord. Maar ook weten en beseffen. Niets is voor eeuwig. Alles verandert continu. Voor je het weet, is het wég. Maar dat wil niet zeggen dat je op de moment zelf, ervan mag/kunt genieten.
Lééf! A fond. Alsof elke dag de laatste is. Elk moment is belangrijk. Altijd kan die éne ontmoeting met een vriend, de laatste zijn.
Er zijn geen zekerheden.
Zélfs niet als je 80 uur per week werkt. Zelfs niet in een gelukkig Vlaams gezin. Zelfs niet met een chique 'kar'. En ook niet met een borstvergroting. We sterven allemaal, de ene wat vroeger dan de andere. En de oudere kan z'n jeugd ook niet houden. Het ontglipt ons allemaal. Hoe erger we eraan vasthouden, hoe erger de pijn. Als zand in een te hard dichtgeknepen hand.
Ooit kan het plots gedaan zijn. Dàt is alvast wel zeker.
Gehechtheid is één van de oorzaken van lijden volgens het boeddhisme.
Wat is gehechtheid precies? Dénken dat alles blijft zoals het is. Koppig hopen dat een gelukzalige toestand blijft.
Maar ik kijk, knipper met m’n ogen en intussen is 'daarnet' alweer weg.
Halsstarrig vasthouden aan gewoonten en verwachtingen, aan je job en aan je gezondheid, aan eigendom en je vrienden of kinderen.
Niets, écht niets, is van ons. 'Our live is for rent', zingt Dido. En onze kinderen in bruikleen (Kahlil Gibran, uit "De Profeet" - Voor de volledige tekst: klik op de titel).
"Gehechtheid is vasthouden aan dingen die je fijn vindt en die je een positief gevoel geven, namelijk dat de mensen die je graag ziet bij jou zijn en niet op vakantie." Dit zegt een vriend.
Aan de andere kant.
Gehechtheid is goed. In de zin dat hij het hierboven aanhaalt, zeker.
Er zit namelijk een zekere dualiteit in. Gehechtheid versus 'oppervlakkigheid'. Koorddansen tussen vasthouden aan waarden die je doen goed voelen en 'nergens te diep willen gaan'. Als u, beste lezer, verstaat wat ik wil zeggen.
Ik ben toch van mening dat je de dingen die je wil doen, met je volle aandacht moet doen (want dit is juist 'bewustzijn'). Dat je ten volle mag genieten van die 'gehechtheid', 't is te zeggen: de dingen die je doen goed voelen.
Genieten is inderdaad het sleutelwoord. Maar ook weten en beseffen. Niets is voor eeuwig. Alles verandert continu. Voor je het weet, is het wég. Maar dat wil niet zeggen dat je op de moment zelf, ervan mag/kunt genieten.
Lééf! A fond. Alsof elke dag de laatste is. Elk moment is belangrijk. Altijd kan die éne ontmoeting met een vriend, de laatste zijn.
vrijdag, juli 06, 2007
Intussen
Intussen is de badkamer gestofzuigd en gepoetst.
Want denkt u dat een man het massagraf zou opmerken?
No way! Net zo min als dat hij opmerkt dat ik er eigenlijk wel goed uitzie... (Het tegendeel zou hij uiteraard wél zien: 'Tiens, je hebt precies wallen onder je ogen, moet ik je bij de vuilzakken buiten zetten?).
Mannen!
't Is handig in huis. Maar ook weer niet té lang.
;-))
Want denkt u dat een man het massagraf zou opmerken?
No way! Net zo min als dat hij opmerkt dat ik er eigenlijk wel goed uitzie... (Het tegendeel zou hij uiteraard wél zien: 'Tiens, je hebt precies wallen onder je ogen, moet ik je bij de vuilzakken buiten zetten?).
Mannen!
't Is handig in huis. Maar ook weer niet té lang.
;-))
donderdag, juli 05, 2007
Massamoord
Eerst namen ze de keuken over. Ze bleven maar komen, ik weet niet van waar. Een heel leger. De ene na de andere, in colonne. En dus verwijderde ik al het zichtbare voedsel, zodat ze zouden omkomen van honger. Dàt hielp niet echt. Hier en daar wel een uitgedroogd kadaver, maar de meerderheid sloeg dapper terug.
En wat later veroverden ze ook de badkamer. Met tientallen en tientallen kropen ze uit de verwarming. Vastbesloten. En nog steeds op zoek. Naar wat? Ik weet het nog steeds niet. Want in de badkamer bewaar ik logischerwijs geen voedsel noch drank.
Tijd voor actie.
Drie groene lokdozen voor de prijs van twee. Ik was alvast gelokt! Ok, nog eentje extra voor als er nog een ander leger elders zou opduiken. Lokdozen dus.
Ja. Dat doen ze wel. Lokken. In eerste en enige instantie.
Maar vernietigen? Nee hoor.
Die verdomde wriemelbeesten blijven taai en keihard leven.
Lief zegt: 'Lààt ze toch leven, ze doen niemand kwaad.'
Maar daarnet overschreden ze een psychologische grens. Ik zag een gevleugeld, ietwat trager en groter exemplaar. Als ze verdorie ook nog beginnen rond te vliegen, terwijl ik me sta af te drogen!
Terwijl ze op mij naar boven kropen in een nutteloze poging tot weerstand, mepte ik ze één voor één dood met m'n groene strandslippers.
Een massagraf aan de wc. Maar ik laat ze er nog even liggen...
Voor Lief!
---
(gniffel!)
En wat later veroverden ze ook de badkamer. Met tientallen en tientallen kropen ze uit de verwarming. Vastbesloten. En nog steeds op zoek. Naar wat? Ik weet het nog steeds niet. Want in de badkamer bewaar ik logischerwijs geen voedsel noch drank.
Tijd voor actie.
Drie groene lokdozen voor de prijs van twee. Ik was alvast gelokt! Ok, nog eentje extra voor als er nog een ander leger elders zou opduiken. Lokdozen dus.
Ja. Dat doen ze wel. Lokken. In eerste en enige instantie.
Maar vernietigen? Nee hoor.
Die verdomde wriemelbeesten blijven taai en keihard leven.
Lief zegt: 'Lààt ze toch leven, ze doen niemand kwaad.'
Maar daarnet overschreden ze een psychologische grens. Ik zag een gevleugeld, ietwat trager en groter exemplaar. Als ze verdorie ook nog beginnen rond te vliegen, terwijl ik me sta af te drogen!
Terwijl ze op mij naar boven kropen in een nutteloze poging tot weerstand, mepte ik ze één voor één dood met m'n groene strandslippers.
Een massagraf aan de wc. Maar ik laat ze er nog even liggen...
Voor Lief!
---
(gniffel!)
maandag, juli 02, 2007
Antwoord
Dit antwoord gekregen op m'n post van 16 juni.
Brussel, 2 juli 2007
PER E-MAIL
Betreft: uw e-mail dd. 16 juni 2007 betreffende blogspot
Geachte mevrouw,
Ik verwijs naar uw brief dd. 16 juni 2007.
U trekt mijn aandacht op uw blogspot. Ik bezocht deze vandaag even.
U richt mij hier een open brief om de belastingbrief te vereenvoudigen. Dienaangaande wil ik uw aandacht trekken op:
- Vereenvoudigde belastingsaangifte via www.tax-on-web.be : voorafinvulling
Reeds voor tienduizenden ambtenaren en gepensioneerden wordt het principe van de “voorafinvulling” toegepast. Dit principe moeten wij ook kunnen toepassen voor andere categorieën van burgers.
Binnen dit kader zijn mijn partij en ikzelf groot voorstander van een doorgedreven vereenvoudiging van de fiscaliteit. Ik verwijs hieromtrent naar (bladzijde 54):
- Verlagen, verschuiven en vereenvoudigen van belastingen
Wij blijven dit verder aankaarten bij mogelijke regeringsonderhandelingen. U kan mij uw visie hierop steeds laten kennen.
Met vriendelijke groeten,
Vincent VAN QUICKENBORNE
Brussel, 2 juli 2007
PER E-MAIL
Betreft: uw e-mail dd. 16 juni 2007 betreffende blogspot
Geachte mevrouw,
Ik verwijs naar uw brief dd. 16 juni 2007.
U trekt mijn aandacht op uw blogspot. Ik bezocht deze vandaag even.
U richt mij hier een open brief om de belastingbrief te vereenvoudigen. Dienaangaande wil ik uw aandacht trekken op:
- Vereenvoudigde belastingsaangifte via www.tax-on-web.be : voorafinvulling
Reeds voor tienduizenden ambtenaren en gepensioneerden wordt het principe van de “voorafinvulling” toegepast. Dit principe moeten wij ook kunnen toepassen voor andere categorieën van burgers.
Binnen dit kader zijn mijn partij en ikzelf groot voorstander van een doorgedreven vereenvoudiging van de fiscaliteit. Ik verwijs hieromtrent naar (bladzijde 54):
- Verlagen, verschuiven en vereenvoudigen van belastingen
Wij blijven dit verder aankaarten bij mogelijke regeringsonderhandelingen. U kan mij uw visie hierop steeds laten kennen.
Met vriendelijke groeten,
Vincent VAN QUICKENBORNE
Abonneren op:
Posts (Atom)
