Wol wil voor z'n zesde verjaardag een wereldbol. De zeven wereldzeeën aanschouwen en weten waar Frankrijk of Aruba ligt. Hoe ver Nederland van Frankrijk ligt, en waar we het snelst geraken van thuis uit. Dat allemaal wil Wol weten.
En ook natuurlijk waar precies we volgend jaar op vakantie gaan.
Op de parking van een grote speelgoedhandel komen we in de verte Y. tegen. De papa van een ander creatief vriendinnetje van Muisje. Zijn kar gevuld met twee grote dozen, heb ik terloops opgemerkt, maar niet verder in detail bekeken. Uit respectvolle beleefdheid. Gewoon, omdat een normaal mens dat ook niet doet.
Maar hij voelt zich betrapt. Kijkt van ver of we niet meer te ontwijken zijn. Niet dus.
Het gebruikelijke snelle hoe-gaat-het-ermee, maar zonder echt een antwoord te verwachten. 'Goed', antwoorden we. Maar ook deze informatie is compleet overbodig.
En dan plots -zich toch verantwoordend- snel en bijna triviaal, tussen winkel en auto (tussen soep en patatten), maar toch alsof het niet anders meer kan.
'Ik heb een telegeleide auto voor mijn zoon gekocht. En terwijl toch ook maar één voor mij.'
En verder: 'Boys and their toys, hè!' En spoedt zich dan weer verder naar z'n auto, ook al een groot formaat speelgoedauto. Tevens één van mijn favorieten, een jeepachtige Volvo. Hand even in de lucht ten teken van afscheid.
Ik kan niet anders dan in mezelf even te glimlachen. Schattig, zo'n klein betrapt jongetje van negenendertig.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten