Maan roos vis

Wol wil lezen.
De boeken uit de bib zijn al van voor naar achter uitgelezen.
De cd-rom van Vos en Haas ligt er even stil bij.

En dus googlet hij op 'maan roos vis'. (Ik heb hem het principe van de bekende zoekrobot welgeteld één keer uitgelegd.)

En vindt hij hier een leuke oefenwebsite die ik jullie niet wil onthouden. Leuk voor nieuwe lezertjes!

Secretaris

Wol heeft zichzelf aangesteld tot secretaris van de Sint: hij schrijft via de gedichtengenerator sinterklaasbriefjes voor z'n klasgenootjes. Die hij dan zorgvuldig print en uitknipt en in een envelop steekt voor het vriendje in kwestie.

Voor Loena die lief is en zes jaar, een 'popekast' (Hij schrijft nog altijd zoals hij het hoort, al is dat niet slecht voor een dikke twee maand eerste leerjaar.)
Voor brave Jiroen, ook al zes, een 'rijsbaan'.

Een rijsbaan?
'Een schuif-af, bedoel je?', vraag ik hem.
Hij draait met z'n ogen:
'Maar nee, mama! Een REEEEEEES-baan! Zo ééntje waar autootjes kunnen op rijden!

Racebaan, dus....

White

Dit weekend leuk feestje. Voor een ouw' doos zoals ik een héél evenement. Al was het maar omdat dat nog maar eens in de twee jaar gebeurt.
Mét ook alle jetlagverschijnselen van dien. The day after.

Thema was 'Strictly white'. Black-lights alom.
Iedereen had flink z'n best gedaan om er dash-gewijs witter dan wit uit te zien. Behalve de vellekes dan. Die moeten dan weer bruiner dan bruin. Kwestie van voldoende contrast te geven.

Valse tanden spotten. En té witte strings. Dat steekt ook af.

We zagen speelse elfjes, kuifige elvissen, wollige engeltjes en valse koks. Met huizenhoog kitschgehalte. Maar vooral ook veel fun. Luchtgitaren en keihard vals meezingen.

En wat opvalt. Achttien of achtendertig.
Een mens verandert niet veel.

Boerenbedrog

Iedereen heeft het over het milieu. Maar wié doet er iets aan? Koop nu uw nieuwe 'XYZ' met slechts 113 gram per kilometer CO2-uitstoot.
Want minder verbruiken is minder vervuilen.

Ergerlijke reclame.

'Ik verbruik minder want ik koop meer.' Op wat slaat dàt nu?

Want ten eerste is 113 gram per kilometer nog véél te véél. Nog niet zo lang geleden hoorde ik het pleidooi van een groene politicus om de autoindustrie op Europees vlak gewoon op te leggen om auto's te produceren die onder de 100 gram per kilometer zitten. In plaats van dure Research & Development te doen naar nog meer snelheid. En tegelijkertijd -oh ironie!- nog meer veilige wagens met airbags op, rond en onder en ultraveilige remsystemen. Terwijl je in België -in theorie althans- toch maar maximaal 120km/uur mag rijden.

Ten tweede. Waar gaan al die tweedehandsauto die verkocht worden dan naartoe? Worden ze verschroot? Verdwijnen ze zomaar? Nee, ze geraken gewoon op de tweedehandsautomarkt.
Of met andere woorden: nuloperatie.
Of nog erger: we verschepen onze 'oude brol' naar Afrika (en niet alleen aftandse wagens). Daar kunnen ze nog iets mee doen (??). Ik heb in Togo auto's gezien die in nog geen 100 jaar meer door de autokeuring geraken. Maar ze rijden. En ze vervuilen nog steeds even veel.

Opwarming van de aarde.
Hier (misschien) wat minder en daar dan weer wat meer.
Een nieuwe wagen kopen zal in elk geval niet veel verhelpen.

Melancholie

Duurt november alweer te lang? Die ellendig korte dagen.
Regent het te veel? Te veel grijs op straat?
Te vaak te donkere, te mistroostige mensen onderweg?
Mensen die je ziet, maar ze kijken je niet aan.
Toeterende geërgerde auto's en te veel files?

Ruitenwissers heen en weer. Liedje op de radio.
'Ze zeggen dit en ze zeggen dat.
Over de regen weet elk één wel wat;
Ze zeggen: Loop maar niet op straat na tien.
Maar het was precies een treffer van achttien karaat, Kristien.
(...)
Ik hield nooit meer van de regen als toen.
Het lijkt wel alsof we hadden zo een bui vandoen.'
Vergeten muziekje en vergeten tekst.
Maar het verleden is opeens zo intens nabij.
Vijftien jaar, Anne en ik luidkeels zingend in de klas.
Volop fun en giechelen.

En nu: melancholie. Ik huil, stil.

Storm

Lekker weertje vandaag.
En uitstekend (!) voor m'n "coiffure".

Nog een bezem en een lange paarse cape mankeren. En als toetje, een harige pukkel nét naast m'n neus... Hèhèhè.

"Vlieg met me mee, over de regenboog, rainbow..."

Allo allo?

De nieuwste versie van het Mega Mindy-lied. Aangepast door zoonlief.

"Ik ben Mega Mindy, Mega Mindy!
'k ben een échte superheld
Die elke boef op aarde belt!"

Amai!
Serieuze telefoonrekening moet dat meiske hebben....

Hopelijk heeft ze Skype!

---

Graag verwijs ik hier ook naar een geniale vondst van kinderen van een andere mama...

38

Achtendertig vandaag. Acht-en-dertig!!
Veertig min twee. Of twee maal negentien.
Terwijl ik binnenin nog steeds dezelfde zotte doos ben.
Iets verantwoordelijker, dat wel. En milder.
Alleen als ik in de spiegel kijk, verwacht ik telkens een jonger gezicht.

Gek.
Zou dat ook nog zo zijn als ik achtentachtig word?
Ik vermoed van wel:
'Hoe oud bent u, mevrouw?'
'Achtentwintig. Denk ik.'
(M'n geheugen zal tegen dan wel z'n beste tijd gehad hebben, nietwaar!)

Gelukkig ook veel lachrimpeltjes. Dààr ben ik wel trots op.

Het doet me niet echt iets, ouder worden.
Gewoon. Part of the game.
De enige manier om lang te leven.

Ik gniffel.
Zus: 'Papa, jij lijkt precies wel op een opa!'

En ik vis naar een complimentje van m'n dochter en hoop dat ze me jonger schat dan Lief: 'En mama dan, Muis?'

Ze kijkt me verbaasd aan: 'Nee, mama!'
Helaas!
'Geen opa, maar een oma, hè!'