O wee, als ik de juiste volgorde niet aanhou.
'Nee mama, nu nog niet!'
Na de borstvoeding en de pamper legt ze zich neer, omringd door knuffels. Maar bij voorkeur één van de koetjes. Lily, Jacoba of één van de Lola's.
Ik 'smijt' dan haar dekbed bovenop haar, zodat ze helemaal verdwijnt. "Waar is ons Muis nu?", vraag ik, struisvogelgewijs.
Twee handjes en een glunderende glimlach: 'Hier, mama!'
We geven mekaar een héleboel kusjes, maar zij wil altijd de laatste geven. Dat belooft dan weer voor later. Ik zie een zekere analogie met het laatste woord willen hebben...
Dan moét ik m'n vinger opsteken en zeggen: 'En wat zegt mama altijd?'
Waarop zij steevast antwoordt: 'In je eigen bedje (blijven) liggen!'. Niet dat dat enige garantie biedt, maar ik denk dan: de aanhouder wint.
En zo nemen wij elke avond afscheid.
'Dag Muis!'
'Dag mama, tot
(Straks? Ik wil ook wel wat slapen!!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten