Lekker!

Ik zie ze graag, m'n twee kleintjes. We knuffelen veel en geven mekaar veel kusjes. En we kunnen ook stevig ruziemaken. Ook dàt hoort erbij.

's Avonds maken we tijd voor elkaar. Een beetje zot doen en samen lachen, de dag overlopen of een verhaaltje vertellen. Of zingen. Hoeba-hoeba-hoeba-hop-hop-hop.

Als Wol gaat slapen, vraag ik hem of ik hem mag opeten.
'Zodat ik je altijd bij mij heb.' Dat mag niet.

'En enkel je oor dan?'
Dat wel.

Waarna ik haphaphap in z'n oor en hij giechelt als een zot gibbergatje.

Geluk zit in kleine dingen. Oorsmeer bijvoorbeeld.

Wij zijn twee vrienden

Nieuw avondritueel.

Muis is ermee begonnen. Als ze gaat slapen, geeft ze mij nog een dikke knuffel en zegt: 'Mama, jij bent m'n beste vriendje!'
Lief hè! Hopelijk zegt ze dat nog als ze dertien is.

En plots viel dit mij in. Elke avond weer opnieuw zing ik.
Tot onze laatste snik.



Beste lezer, neem het mij niet kwalijk als u vannacht niet kan slapen en meezingt... Het is irritant aanstekelijk!

(Voor de generatiegenoten: het dateert uit 1978!)

Stan

Bericht van de ouders van Wardje en Noor.

Stan is vorige woensdag geboren.

Geen persoonlijke geboortecadeautjes, wel een storting op het Kinderkankerfonds of voor het Olivia Hendrickx Research Fund.

Een mooi leven wens ik je, Stan!

I'm not aware of too many things...

Een vervolgje dat slaat op de vorige post.

Uittreksel uit liedje van Edie Brickell (tegenwoordig Mevrouw Paul Simon):

I'm not aware of too many things,
but I know what I know if you know what I mean.
Philosophy is the talk on a cereal box.
Religion is the smile on a dog.
I'm not aware of too many things,
but I know what I know if you know what I mean.
Choke me in the shallow water before I get too deep.
What I am is what I am.
Are you what you are - or what?
I'm not aware of too many things,
but I know what I know if you know what I mean.
Philosophy is a walk on the slippery rocks.
Religion is a light in the fog.
I'm not aware of too many things,
but I know what I know if you know what I mean.
Choke me in the shallow water before I get too deep.
What I am is what I am.
Are you what you are - or what?
Don't let me get too deep.

Credo

Noch Wol noch Muis zijn gedoopt. Bewust.

Vandaag liet ik weten aan Wol's meester dat hij dus ook niet z'n communie doet. En hoewel ik geen verantwoording moet geven, vind ik toch nodig er even over te reflecteren.
Al was het maar om Wol zélf een degelijke uitleg te geven.

Ik moet heel ver teruggaan in m'n geheugen. Lagere school.
Bij de 'nonnekes'. Zuster Ida en Moeder Overste.
Een paar verhalen uit die tijd zijn me altijd bijgebleven.

'n Kindje van zeven dat verdronk.
Winter. Schaatsen op een krakkemikkig bevroren vijvertje. Ze zakte door het ijs en geen volwassene in de buurt om te helpen.
Ik was zelf zeven.
Uitleg van de juf van het tweede leerjaar: 'God wil dat zo.'
'God moet wel écht slecht zijn, als Hij dat wil', dacht ik.

Papa en ik gingen elke zondag naar de mis. Opa en oma ook.
Opa sliep en snurkte. Oma keek wie er nog was.
En vooral wie er niét was.
Als ik vroeg hoe het kwam dat er mensen waren die niet naar de mis gingen, kreeg ik als antwoord: 'Die mensen zijn slecht!'
Ik verstond dit niet...
Ook toen al waren er meer mensen op straat dan in de kerk.

Een jaar of twaalf. Langzaam besef van andere godsdiensten.
Elke godsdienst z'n God. En in m'n kinderlijke verbeelding zag ik een soort van heilige Hotline. Van de éne wolk naar de andere.
Allah belt met JWHW (Joden spreken de naam van God niet uit; ze geloven in een niet-'voorstelbare' voorstelling van de godheid. Net als moslims trouwens.): 'Die joden van u maken het daar wel weer bont in de Gazastrook!'
Of kleurrijke Brahma op bezoek bij 'onze' katholieke God-met-lange-grijze-baard en wit gewaad: op het menu rijstpap geserveerd met gouden lepeltjes.
(Rijstpap?? Aardbeien met slagroom! Champagne!
Dat lijkt me nét iets feestelijker...)

Vierde middelbaar. Godsdienst van een streng-katholieke pater.
'Er zijn slechts vijf wereldgodsdiensten en de rest zijn sektes.'
'Wat zijn sektes?'
'Slecht, minderwaardig, zoals bijgeloof', was het antwoord van de leraar.

Ik werd ouder en ging op zoek. De katholieke roots waren er.
Wortels die niet doorgeknipt hoeven te worden.
Maar ook: Hare Krishna, Hindoeïsme, Boeddhisme, Islam & Jodendom.
Natuurgodsdiensten. De Etrusken. De Kelten en de Germanen bij ons. Indianen op een ander continent.

En zoveel misvattingen van de ene godsdienst tegenover de andere. Zoveel machtsstrijd. Zoveel menselijke drama's die gebeurden in Gods naam. En nog gebeuren.

Waarom meewarig kijken naar het Hindoeïsme en z'n talrijke goden? Welk verschil is er met het Christendom, de Drie-Eenheid, Maria en de Engelen?

Ik geloof niet (meer) in goed of slecht. Ik geloof ook niet dat deze God beter of slechter is dan die God. Want in feite gaat het toch om hetzelfde...

Ik geloof in een Oerbron. In 'Het'. Niet mannelijk, niet vrouwelijk, geen persoon. Maar wél heel persoonlijk en direct.
Dat wat voor mensen ondenkbaar is. 'On-voorstelbaar'.
Zoals het voor 'platvoeters' onmogelijk is driedimensioneel te denken. Zoals het voor ons onmogelijk is te denken in vier, vijf of meer dimensies.

'Maar waar is nu precies Het Koninkrijk Gods?'
'Zoek niet verder: het Koninkrijk ligt in U.'

Ik geloof in de Mens en alle levende Wezens. Allemaal een Vonkje uit de Oerbron. Allemaal onderling verbonden.
Dat waar we van afgesplitst zijn om menselijkheid te voelen. En waar we naar verlangen om naar terug te keren.
God is niet ver weg op z'n wolk. God is deel in elk van ons. We zijn zelf 'deeltje God'.

Maar geloof mij niet. Geloof vooral niet wat ik beweer. Ervaar.
Maak het stil. Kijk naar binnen. En weet.

'Sterk in jezelf, gelijk zoals alle anderen, nederig in die wetenschap.'

En nog eentje...

In de auto. Nog een verhaaltje van Wol vandaag.
'Een luipaard rijdt in volle vaart tegen wel 300 km per uur!'

'Rijden, Wol? Hoe bedoel je? Op rolschaatsen dan?'

Terwijl ik dit visualiseer, hoor ik hoe Wol hetzelfde doet: hard gegiechel op de achterbank.

'Nee mama! Ik bedoel: een luipaard loopt tegen wel 1000 km per uur.'
'Duizend kilometer? Zo rap als een vliegtuig dan?'

En Muis zet in: 'Is het een vliegtuig? Is het een vogel? Neen, dat is het niet! Het is Mega Mindy die je aan de hemel ziet!'

---

Ik weet het weer: wat een geluk heb ik met zo'n supertoffe kinderen!! We zitten op dezelfde golflengte. Kan het ook anders?
Echt zo een paar waar je graag uren mee aan de toog hangt op een lome vrijdagnacht. Tot over een 15 jaar...

Spin

Veel spinnen in de tuin. En spinnenwebben.
Elke keer weer een uitdaging om spin- en webloos bij de brievenbus te geraken...

'Weet jij waarvoor een spinnenweb dient, Wolleke?'
'Ja: dieren blijven in het spinnenweb hangen en de spin eet die dan op.'
'Dieren, Wol? Een hond of zo?'


'Ha nee hè mama! Kleine diertjes!'
'Insecten dan?'
'Ja, insecten!'

Dit is Monty Python in spé. Gewéldig!

Oef!

Yes! De eerste vrijstellingen zijn binnen!!

Geslaagd voor alle EVC-testen...

Stilleven - Joke van Leeuwen (Dierbaar Antwerpen)

Een vogeltje van verf en veren
lag eeuwen in een schilderij.
Het lag er dood en droevig bij
naast de meloenen en de peren.

Het dacht: ik word geen vlees met jus.
Ik ben van verf. Ik kom tot leven.
Ik zal eens opstaan. Ik wil even
een rondje vliegen in het nu.

Voor vogeltjes van eeuwen oud
is nu, het nu niet, dat het toen was,
al is er nog pastei en boenwas
en melk en soep en steen en hout.

En groeien er nog altijd bomen
en is er vlaai en vis en fruit
en kunnen kleren aan en uit
en kunnen mensen gaan en komen.

En blijven zon en maan bestaan
en kan de wind de was nog drogen.
Het vogeltje heeft rondgevlogen
en is toen weer teruggegaan.

Nu ligt het – er is geen verschil –
weer onbeweeglijk op de tafel.
Het ligt voor dood. Het houdt zijn snavel.
Stillevens leven, maar zijn stil.

---

Fragment uit het schilderij 'Stilleven' van Frans Snijders (1579-1657).
Schilderij hangt in het Museum Nicolaas Rockox te Antwerpen.
Tentoonstelling 'O Dierbaar Antwerpen' van 5 mei tot en met 30 september 2007.

Auteurs en illustratoren van jeugdboeken werden gevraagd om zich in het Rockoxhuis te inspireren op dieren die afgebeeld zijn op de kunstwerken die deze 17de-eeuwse patriciërswoning sieren. Het antwoord is een prachtige verzameling dieren op papier, op keramiek en op hout, gekoppeld aan pittige kortverhalen en gedichten (voor kinderen) die tevens ook gebundeld zijn in het boek 'Dierbaar'.

ISBN 978 90 209 7042 5

Uitgeverij Lannoo

Volle vaart!

'Het gaat vooruit, het gaat vooruit. Het gaat verbazend snel vooruit.'

Aan Raymond denk ik.
Bij mij is het de tijd die vooruitgaat. Té snel nu.

Vorige woensdag gans de dag EVC-testen (Eerder Verworven Competenties) op KATHO in Tielt.
Met name:
- ICT: een Word-document opmaken met o.a. kolommen, inspringen, titels en ondertitels, voetnoten en paginanummers.
Dit zou niet moeilijk mogen zijn, omdat het deel van m'n huidige job is.
- Frans: J'ai réussi! (Grâce au Bécherelle!)
- Nederlands: spelling, woordleer en zinsleer.
De cesuur lag wel op 75%...
- Nederlandse expressie.
Waarbij de examinator mij al liet weten dat ik voor dit deel slaagde. Hij felicteerde me ook met de originele keuze: 'De Schepping' van Bart Moeyaert (Alle credits aan Aangetekend) en het gedicht 'Stilleven' van Joke van Leeuwen. (Uit de tentoonstelling Dierbaar Antwerpen, die tot gisteren liep.)

Suf was ik na zo'n dagje! Uitgeteld!

Maar intussen ligt de 230-pagina's tellende cursus van Didactiek al klaar. Deze geldt voor zes studiepunten. Wat ongeveer zes maal twintig studie-uren vereist. En het eerst mogelijke examenmoment is op 10 oktober. Wat wil zeggen dat ik -indien ik die datum wil halen- vanaf vandaag elke dag 12u mag studeren tot 10 oktober...

Ban de tv! Ban blogs! Ban het internet!
Of het moet 'functioneel' zijn. ;-)

De stof ligt me wel. Het sluit goed aan bij hoe ik al denk over 'het lesgeven'. Het moeilijkste totnutoe is me de terminologie eigen maken. Wat betekent wàt juist? En hoe formuleer ik het?

Zelf ben ik aangenaam verrast over m'n allesovertreffende motivatie. Wat een verschil met de eerste keer hoger onderwijs!
Intelligentie alleen volstaat niet (waarmee ik niet wil zeggen dat ik superbegaafd zou zijn!). Veel hangt ook af van de motivatie, en hoe die gecreëerd wordt. Eigen doelen stellen bijvoorbeeld.

En ook dàt leren we in de cursus Didactiek.

Waar een Wol is, is een weg.

Fietsdag op school.
Ik was het vergeten (té veel andere dingen aan m'n hoofd, waaronder véél studeren!), maar Wol kon toch nog een fietsje van een ander klasgenootje lenen.

En plots valt de euro.

'Heb je met een gewoon fietsje gereden? Zo eentje zonder wielen?'
'Zonder wielen, mama?, vraagt Zoon. 'Dat kan niet, hoor! Dat gaat niet vooruit!'
De kritische bijdehand! (Hoe veel kan een kind op z'n mama lijken?)
'Ik bedoel: zonder zijwieltjes.'
'Ja natuurlijk, mama!'

Maar zo 'natuurlijk' is dat niet.
Want al méér dan een jaar probeerden we Wolleke te leren fietsen zonder zijwieltjes. Vruchteloos!
Ontelbaar de keren dat we -stevig joggend- erachteraan liepen. Wol op z'n fietsje met bezemsteel eraan vastgehecht. En Lief of ik puffend erachter. Met telkens hetzelfde resultaat: het decor in. Of bij gebrek aan decor: onvermijdelijk tegen de vlakte. Tot uiteindelijk zelfs Wol niet meer wilde...

Tot nu. Ineens kan hij het wel.

Ik herken een patroon.
Voor z'n vijfde verjaardag mocht Wol leren zwemmen. Dat ging prima met de zwemjuf. Maar o wee, niet met ons! Terstond zou hij kopje-ondergaan en verdrinken.

Totdat we op reis gingen. En Wol niet alleen op de zwemglijbanen mocht, totdat hij kon zwemmen zonder bandjes. En -op slag- ging het wel.

Waar een Wol is, is een weg!