dinsdag, augustus 28, 2007
Logisch toch?
Discussie op de achterbank. Over de kleuren van koetjes en paarden onderweg.
'Mama-koetjes en mama-paardjes zijn wit. En papa-koetjes en papa-paardjes zijn zwart.'
Mmmm, toch even tussenkomen... 'En wat doe je dan met de gevlekte koetjes en paarden, Wolleke?'. Waarop even een nadenkende stilte volgt.
Ik vervolledig. 'Om te zien of het een merrie of een hengst is, (of een koe of een stier), kijk je tussen de benen: de papa-paarden hebben een piemel.'
'Ha ja, repliceert Wolleke, en de mama-paarden hebben tussen de benen: een veulen!
'Mama-koetjes en mama-paardjes zijn wit. En papa-koetjes en papa-paardjes zijn zwart.'
Mmmm, toch even tussenkomen... 'En wat doe je dan met de gevlekte koetjes en paarden, Wolleke?'. Waarop even een nadenkende stilte volgt.
Ik vervolledig. 'Om te zien of het een merrie of een hengst is, (of een koe of een stier), kijk je tussen de benen: de papa-paarden hebben een piemel.'
'Ha ja, repliceert Wolleke, en de mama-paarden hebben tussen de benen: een veulen!
maandag, augustus 13, 2007
Proficiat!
Aan ons Wolleke. Vandaag beleef ik de zéér hardnekkige 24u-durende weeën opnieuw. Straks om klokslag 18u is het dan écht zo ver.
Wol is jarig en wordt zes.
Zes al! Het gaat clichématig véél te snel...
Wol is jarig en wordt zes.
Zes al! Het gaat clichématig véél te snel...
zondag, augustus 12, 2007
Keuzes maken
Iemand vertelt me dat ik ook verpleegkunde kan volgen via de VDAB. 'Ook vroedkunde?', vraag ik. Dat denkt ze niet.
En ineens wéét ik het. Weer wat meer. Wie ik ben, wat ik wil.
Een absolute hedonist. A pure pleasure seeker. Want als ik voor verpleegkunde zou kiezen, zou ik toch eerder voor vroedkunde gaan. Omdat ik de mooie kanten van het leven verkies boven de de minder aangename kanten ervan. Omdat geboortes begeleiden een wonder is. Een zieke verzorgen -terminaal of niet- daarentegen een roeping. (En helaas heb ik op oncologie anders gezien, toen Anneke in het ziekenhuis lag.)
En als ik aan de andere kant voor het onderwijs zou gaan. Eerder lesgeven aan nieuwsgierige lagere-schoolkinderen, dan aan pedante pubers. Ook al houdt dat dan ik dat ik m'n talen -zo goed als perfect nu- niet verder meer zal kunnen onderhouden.
De beslissing begint zich langzamerhand te vormen. Nu nog gepast werk vinden.
En ineens wéét ik het. Weer wat meer. Wie ik ben, wat ik wil.
Een absolute hedonist. A pure pleasure seeker. Want als ik voor verpleegkunde zou kiezen, zou ik toch eerder voor vroedkunde gaan. Omdat ik de mooie kanten van het leven verkies boven de de minder aangename kanten ervan. Omdat geboortes begeleiden een wonder is. Een zieke verzorgen -terminaal of niet- daarentegen een roeping. (En helaas heb ik op oncologie anders gezien, toen Anneke in het ziekenhuis lag.)
En als ik aan de andere kant voor het onderwijs zou gaan. Eerder lesgeven aan nieuwsgierige lagere-schoolkinderen, dan aan pedante pubers. Ook al houdt dat dan ik dat ik m'n talen -zo goed als perfect nu- niet verder meer zal kunnen onderhouden.
De beslissing begint zich langzamerhand te vormen. Nu nog gepast werk vinden.
Betrapt!
Wol wil voor z'n zesde verjaardag een wereldbol. De zeven wereldzeeën aanschouwen en weten waar Frankrijk of Aruba ligt. Hoe ver Nederland van Frankrijk ligt, en waar we het snelst geraken van thuis uit. Dat allemaal wil Wol weten.
En ook natuurlijk waar precies we volgend jaar op vakantie gaan.
Op de parking van een grote speelgoedhandel komen we in de verte Y. tegen. De papa van een ander creatief vriendinnetje van Muisje. Zijn kar gevuld met twee grote dozen, heb ik terloops opgemerkt, maar niet verder in detail bekeken. Uit respectvolle beleefdheid. Gewoon, omdat een normaal mens dat ook niet doet.
Maar hij voelt zich betrapt. Kijkt van ver of we niet meer te ontwijken zijn. Niet dus.
Het gebruikelijke snelle hoe-gaat-het-ermee, maar zonder echt een antwoord te verwachten. 'Goed', antwoorden we. Maar ook deze informatie is compleet overbodig.
En dan plots -zich toch verantwoordend- snel en bijna triviaal, tussen winkel en auto (tussen soep en patatten), maar toch alsof het niet anders meer kan.
'Ik heb een telegeleide auto voor mijn zoon gekocht. En terwijl toch ook maar één voor mij.'
En verder: 'Boys and their toys, hè!' En spoedt zich dan weer verder naar z'n auto, ook al een groot formaat speelgoedauto. Tevens één van mijn favorieten, een jeepachtige Volvo. Hand even in de lucht ten teken van afscheid.
Ik kan niet anders dan in mezelf even te glimlachen. Schattig, zo'n klein betrapt jongetje van negenendertig.
En ook natuurlijk waar precies we volgend jaar op vakantie gaan.
Op de parking van een grote speelgoedhandel komen we in de verte Y. tegen. De papa van een ander creatief vriendinnetje van Muisje. Zijn kar gevuld met twee grote dozen, heb ik terloops opgemerkt, maar niet verder in detail bekeken. Uit respectvolle beleefdheid. Gewoon, omdat een normaal mens dat ook niet doet.
Maar hij voelt zich betrapt. Kijkt van ver of we niet meer te ontwijken zijn. Niet dus.
Het gebruikelijke snelle hoe-gaat-het-ermee, maar zonder echt een antwoord te verwachten. 'Goed', antwoorden we. Maar ook deze informatie is compleet overbodig.
En dan plots -zich toch verantwoordend- snel en bijna triviaal, tussen winkel en auto (tussen soep en patatten), maar toch alsof het niet anders meer kan.
'Ik heb een telegeleide auto voor mijn zoon gekocht. En terwijl toch ook maar één voor mij.'
En verder: 'Boys and their toys, hè!' En spoedt zich dan weer verder naar z'n auto, ook al een groot formaat speelgoedauto. Tevens één van mijn favorieten, een jeepachtige Volvo. Hand even in de lucht ten teken van afscheid.
Ik kan niet anders dan in mezelf even te glimlachen. Schattig, zo'n klein betrapt jongetje van negenendertig.
Balans
Iets meer dan een jaar nu dat ik blog. Honderdvijfenzestig berichten op een jaar. Meer dan ik oorspronkelijk gedacht had. Soms niet meer dan oneliners. Soms een heel epistel uit verschillende delen.
En toch. Toch kan ik niks forceren.
Meer focussen betekent onvermijdelijk minder output.
Het moet spontaan komen en min of meer willekeurig. Zoals het vallen van de bladeren (Oh nee! Alsjeblieft nu nog niet!).
Of stoelgang.
En zo is het ook bedoeld. Niet meer en niet minder. Lezen, veroberen, laten smaken en wegspoelen.
En toch. Toch kan ik niks forceren.
Meer focussen betekent onvermijdelijk minder output.
Het moet spontaan komen en min of meer willekeurig. Zoals het vallen van de bladeren (Oh nee! Alsjeblieft nu nog niet!).
Of stoelgang.
En zo is het ook bedoeld. Niet meer en niet minder. Lezen, veroberen, laten smaken en wegspoelen.
donderdag, augustus 09, 2007
Creatief
En terwijl ik hier m'n blog update, brengt Muis me trots twee getekende Pooh-beren mét regenboog. Voor haar bijna vier jaar en half, tekent ze uiterst nauwkeurig en heel creatief. De beerjes hebben ronde oortjes en een rond snuitje en klauwen aan hun poten.
Wol heeft een zeilboot uitgeknipt. Met boeg, anker en zeil.
Oog voor detail, dat hebben ze zéker.
Wol heeft een zeilboot uitgeknipt. Met boeg, anker en zeil.
Oog voor detail, dat hebben ze zéker.
Ik lees
Momenteel lees ik 'Kraai' van Bavo Claes.
ISBN 90 254 2287 X
Uitgeverij Atlas - 1997
Uittreksel, pagina 152.
Vier vaste tafelgenoten, welgedane dertigers, altijd met eendere blos, vraag ik of het niet hindert 'dat ik eet terwijl zij roken', en de volgende dag: 'dat ik niet rook terwijl zij eten', en de dag daarop, zwengelend met het jodelfrisse servet: 'dat ik de rook uit mijn gezicht waai?' Maar ze blijven goedlachs, niets zo taai als rokers.
ISBN 90 254 2287 X
Uitgeverij Atlas - 1997
Uittreksel, pagina 152.
Vier vaste tafelgenoten, welgedane dertigers, altijd met eendere blos, vraag ik of het niet hindert 'dat ik eet terwijl zij roken', en de volgende dag: 'dat ik niet rook terwijl zij eten', en de dag daarop, zwengelend met het jodelfrisse servet: 'dat ik de rook uit mijn gezicht waai?' Maar ze blijven goedlachs, niets zo taai als rokers.
Erfenis
We eten bearnaisesteak met sla.
Voor de kindjes steak zonder saus maar met kroketjes. Muis eet graag groenten, maar wel de gekookte versie. Niets rauw. Wol eet bijna alles, maar heeft zin in kroketjes en niet in sla. Hij pikt wel enkele trostomaatjes van Papa's bord.
Muis prikt een kroketje op haar vork. Ze pelt vakkundig de krokante laag ervan die ze dan -beetje bij beetje- in haar mond stopt, maar laat de puree voorlopig ongemoeid.
'Hé, zegt Lief, dat deed ik vroeger ook. Op nét dezelfde manier.'
Dat wist ik niet. En hoe kan Muis dat dan weten?
Net zoals m'n papa alle etiketjes van allerhande flessen lospeutert. M'n zus doet dat en ik ook. Onbewust, maar het moet eraf. Omdat ik het mooier vind? Omdat ik graag prul? Ik weet het niet.
En net zoals ik het Wol ook al zag doen.
Meer en meer ben ik ervan overtuigd dat ook totaal triviale zaken genetisch worden doorgegeven. Veel wordt aangeleerd, maar veel ook is aangeboren.
Voor de kindjes steak zonder saus maar met kroketjes. Muis eet graag groenten, maar wel de gekookte versie. Niets rauw. Wol eet bijna alles, maar heeft zin in kroketjes en niet in sla. Hij pikt wel enkele trostomaatjes van Papa's bord.
Muis prikt een kroketje op haar vork. Ze pelt vakkundig de krokante laag ervan die ze dan -beetje bij beetje- in haar mond stopt, maar laat de puree voorlopig ongemoeid.
'Hé, zegt Lief, dat deed ik vroeger ook. Op nét dezelfde manier.'
Dat wist ik niet. En hoe kan Muis dat dan weten?
Net zoals m'n papa alle etiketjes van allerhande flessen lospeutert. M'n zus doet dat en ik ook. Onbewust, maar het moet eraf. Omdat ik het mooier vind? Omdat ik graag prul? Ik weet het niet.
En net zoals ik het Wol ook al zag doen.
Meer en meer ben ik ervan overtuigd dat ook totaal triviale zaken genetisch worden doorgegeven. Veel wordt aangeleerd, maar veel ook is aangeboren.
woensdag, augustus 08, 2007
Format all
Het doet meer met een mens dan je vermoedt. Ontslag krijgen. Ook al zie ik de toekomst -zoals altijd- mooigekleurd.
Het houdt me bezig. Onbewust én willens nillens. De zoektocht naar Dé Perfecte Job.
En het lijkt wel alsof er geen plaats meer is in m'n hoofd.
Bijvoorbeeld ook om blogverhaaltjes te ontdekken in het dagdagelijkse.
Met onze excuses voor dit tijdelijk ongemak!
Random Access Memory full.
Please perform:
c: format all.
Het houdt me bezig. Onbewust én willens nillens. De zoektocht naar Dé Perfecte Job.
En het lijkt wel alsof er geen plaats meer is in m'n hoofd.
Bijvoorbeeld ook om blogverhaaltjes te ontdekken in het dagdagelijkse.
Met onze excuses voor dit tijdelijk ongemak!
Random Access Memory full.
Please perform:
c: format all.
zondag, augustus 05, 2007
Men and their toys
Op weekend naar De Ardennen - deel II.
Zorgeloos met de GPS. Helaas heeft de lieftallige mevrouw in de GPS besloten ons via de kwakkelbanen naar Luik te sturen.
Ik vraag me af of er opties zijn bij een GPS? Zoals:
- de kortste weg over snelwegen
(tegen 160 én op 2 meter hangend aan een voorligger)
- de langste weg over pittoreske wandelwegen
'Over 250 meter naar rechts.'
Kan moeilijk anders; links is een veldwegeltje, waar nauwelijks paard en kar doorgeraken.
Even later geeft de pijl op het schermpje aan dat we 'ergens' verder naar links moeten. Mevrouw laat na wàt dan ook mee te delen.
'Herberekenen', zegt ze dan tenslotte toch.
Diepe zucht aan het stuur. 'Zeg dan toch op tijd dat we moeten inslaan, blonde del!'
Lief geeft er al snel de brui aan en rijdt verder op het gevoel. Want een doodgewone wegenkaart hebben we natuurlijk niet mee.
'Herberekenen', antwoordt de dame al even snel.
Lief legt de blonde del het zwijgen op. Met een korte tik op het juiste knopje.
Luik staat ten slotte al meer dan 30 kilometer aangeduid op de wegwijzers...
Zorgeloos met de GPS. Helaas heeft de lieftallige mevrouw in de GPS besloten ons via de kwakkelbanen naar Luik te sturen.
Ik vraag me af of er opties zijn bij een GPS? Zoals:
- de kortste weg over snelwegen
(tegen 160 én op 2 meter hangend aan een voorligger)
- de langste weg over pittoreske wandelwegen
'Over 250 meter naar rechts.'
Kan moeilijk anders; links is een veldwegeltje, waar nauwelijks paard en kar doorgeraken.
Even later geeft de pijl op het schermpje aan dat we 'ergens' verder naar links moeten. Mevrouw laat na wàt dan ook mee te delen.
'Herberekenen', zegt ze dan tenslotte toch.
Diepe zucht aan het stuur. 'Zeg dan toch op tijd dat we moeten inslaan, blonde del!'
Lief geeft er al snel de brui aan en rijdt verder op het gevoel. Want een doodgewone wegenkaart hebben we natuurlijk niet mee.
'Herberekenen', antwoordt de dame al even snel.
Lief legt de blonde del het zwijgen op. Met een korte tik op het juiste knopje.
Luik staat ten slotte al meer dan 30 kilometer aangeduid op de wegwijzers...
woensdag, augustus 01, 2007
Stoere mannen, macho! (naar 'Doe Maar')
Op weg naar De Ardennen - deel I.
Lief rijdt snel, in feite té snel. Véél te snel.
Bovendien constant op het derde baanvak én vlak achter de vorige bestuurder.
Ik rij gewoonlijk gezapig. Zoals een bestuurder van een oude Renault 25 het betaamt. Aan 110 op het rechterbaanvak. Af en toe steek ik een vrachtwagen voorbij. Ik zing (vals - I know!) en geniet van het rijden. Oefening in zen: op het ogenblik dat ik rij, rij ik enkel.
Maar als voor de derde keer op tien minuten m'n hart overslaat, omdat Lief wéér eens kort en onverwacht remt - omdat de tweede voorligger ook kort en onverwacht remt, een kettingreactie - vraag ik om wat meer afstand te houden. Omdat ik ongerust ben. Omdat ik hoofdpijn krijg. Telkens wat meer, elke keer ik schrik.
'Vroeger zààgde je daar niet over.'
Dat klopt. Vroeger liet ik maar begaan en dacht er het mijne van. En ik verdroeg in stilte m'n startende maar onvermijdelijke barstende hoofdpijn.
'Ja en toch ga je het moeten verdragen. Of je aanpassen. Wat bereik je tenslotte met zo achter iemand anders te hangen?'
Ik voel het.
Ik ben bijna veertig en niet meer het bedeesde trezebezeke van een kleine twintig jaar geleden. Het typische: 'Wat gaan de anderen wel denken?'
Van veertigers wordt maturiteit verwacht. En mondigheid. En gezonde assertiviteit.
En voor mezelf dan bovendien: de binnenkant gelijkt meer en meer op de buitenkant.
Take it or leave it.
Lief rijdt snel, in feite té snel. Véél te snel.
Bovendien constant op het derde baanvak én vlak achter de vorige bestuurder.
Ik rij gewoonlijk gezapig. Zoals een bestuurder van een oude Renault 25 het betaamt. Aan 110 op het rechterbaanvak. Af en toe steek ik een vrachtwagen voorbij. Ik zing (vals - I know!) en geniet van het rijden. Oefening in zen: op het ogenblik dat ik rij, rij ik enkel.
Maar als voor de derde keer op tien minuten m'n hart overslaat, omdat Lief wéér eens kort en onverwacht remt - omdat de tweede voorligger ook kort en onverwacht remt, een kettingreactie - vraag ik om wat meer afstand te houden. Omdat ik ongerust ben. Omdat ik hoofdpijn krijg. Telkens wat meer, elke keer ik schrik.
'Vroeger zààgde je daar niet over.'
Dat klopt. Vroeger liet ik maar begaan en dacht er het mijne van. En ik verdroeg in stilte m'n startende maar onvermijdelijke barstende hoofdpijn.
'Ja en toch ga je het moeten verdragen. Of je aanpassen. Wat bereik je tenslotte met zo achter iemand anders te hangen?'
Ik voel het.
Ik ben bijna veertig en niet meer het bedeesde trezebezeke van een kleine twintig jaar geleden. Het typische: 'Wat gaan de anderen wel denken?'
Van veertigers wordt maturiteit verwacht. En mondigheid. En gezonde assertiviteit.
En voor mezelf dan bovendien: de binnenkant gelijkt meer en meer op de buitenkant.
Take it or leave it.
Abonneren op:
Posts (Atom)
