Op weg naar De Ardennen - deel I.
Lief rijdt snel, in feite té snel. Véél te snel.
Bovendien constant op het derde baanvak én vlak achter de vorige bestuurder.
Ik rij gewoonlijk gezapig. Zoals een bestuurder van een oude Renault 25 het betaamt. Aan 110 op het rechterbaanvak. Af en toe steek ik een vrachtwagen voorbij. Ik zing (vals - I know!) en geniet van het rijden. Oefening in zen: op het ogenblik dat ik rij, rij ik enkel.
Maar als voor de derde keer op tien minuten m'n hart overslaat, omdat Lief wéér eens kort en onverwacht remt - omdat de tweede voorligger ook kort en onverwacht remt, een kettingreactie - vraag ik om wat meer afstand te houden. Omdat ik ongerust ben. Omdat ik hoofdpijn krijg. Telkens wat meer, elke keer ik schrik.
'Vroeger zààgde je daar niet over.'
Dat klopt. Vroeger liet ik maar begaan en dacht er het mijne van. En ik verdroeg in stilte m'n startende maar onvermijdelijke barstende hoofdpijn.
'Ja en toch ga je het moeten verdragen. Of je aanpassen. Wat bereik je tenslotte met zo achter iemand anders te hangen?'
Ik voel het.
Ik ben bijna veertig en niet meer het bedeesde trezebezeke van een kleine twintig jaar geleden. Het typische: 'Wat gaan de anderen wel denken?'
Van veertigers wordt maturiteit verwacht. En mondigheid. En gezonde assertiviteit.
En voor mezelf dan bovendien: de binnenkant gelijkt meer en meer op de buitenkant.
Take it or leave it.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten