Honderdduizendmiljoen achtentwintig dertig!

Na een aantal weken contemplatie over 'de Dood' kaart de kleine filosoof van de familie een nieuw onderwerp aan: bolle buiken en baby's-to-be.

"Hoeveel kindjes wil jij, mama?"
"Graag nog eentje, dat zijn er dan drie in totaal. Jij, Muis en een Baby. Maar papa wil niet meer. En papa moet z'n zaadje planten bij mama. Anders lukt het niet.

Hoeveel wil jij er graag, Wolleke?"

Wolleke wil 's bewijzen dat hij goed kan tellen: "Honderdduizendmiljoen achtentwintig dertig baby's!"
En even snel voegt hij eraan toe: "En honderdduizendmiljoen achtentwintig dertig mama's!"

"Wowowow... ein Streber!," denk ik... "En waar ga je dan wonen?"
Alsof het de meest domme vraag is die ik kon stellen: "Ah hiér hè mama!"

Papa gaat nog wel wat mogen bijbouwen, vermoed ik. Een paar (?) tuinhuisjes erbij of zo...