Een benefietavond voor Ward op de school van de kinderen.
Ik ken Wardje niet, niet persoonlijk, niet z'n ouders, niet via via.
En toch raakt het mij. Diep. Ik herinner me de lijdensweg van Anneke en mis haar nog elke dag. Ook tweemaal onder het mes voor een uiterst agressieve hersentumor.
Het leven is niet eerlijk. Het treft onschuldigen. We hopen op een mirakel en verwachten tegelijkertijd het ergste. Onmacht. Onrecht. Waarom juist Wardje? Waarom juist Anneke? Maar als buitenstaander kunnen we zelfs niet voor een fractie begrijpen wat er in hun ouders omgaat.
Ik kijk naar m'n eigen kinderen. Twee levenslustige, héérlijk tegendraadse koperkopjes. Ik kan alleen maar hopen dat ik eerder mag gaan. De normale, logische manier.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten