Al een tijdje doe ik het.
Op een weekdag rij ik eerst van thuis naar school (+- 15 km). Ik parkeer de wagen daar dan, zet de kinderen af op school en leg het resterende traject van school naar werk te voet af. Iets meer dan anderhalve kilometer. Iets meer dan een kwartiertje te voet.
Waarom? Onder andere voor m'n dagelijkse beweging en voor het milieu.
Het valt me op dat ik zowel 's morgens als 's avonds telkens dezelfde mensen zie. Ik probeer ze telkens ook te begroeten. Ze even uit hun dagdromerij halen en een glimlach schenken. De norse schooljongen op z'n fiets zegt half mompelend en verlegen dag. De thaïse dame begroet mij wederzijds, breed glimlachend en herkennend. Het meisje met zoon op de fiets. De man die z'n kinderen naar school brengt in tegengestelde richting. Het koppel, gearmd, met kroostrijk gezin. Allemaal te voet, allemaal onderweg.
Zoals een lijn de kortste weg is tussen twee punten.
Zo is een glimlach de korte weg tussen twee mensen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten