Huh?

Muis is een krak in versprekingen.
Er zijn er spitsvondige bij. En grappige.
En gewoonweg mooie.

'Mama, waar is mijn porte-fum?'
'Wat bedoel je, Muisje?'

Beetje ongeduldig: 'Wel ja. Mijn porte-fum om lekker te ruiken...!'

Geef toe dat het goed gevonden is.

Bank?

Van oma en opa krijgen Wol en Muis een centje.

'Hier mama. Wil jij dat op de tank zetten?', vraagt ze me.

Het belangrijkste...

Wol en ik zijn vroeg wakker vandaag. Ondanks het kerstfeestje bij oma en opa gisteren.

'Het is kerstmis vandaag, Wol. Weet je dat?', vraag ik hem.

Hij knikt. 'Weet je wat het belangrijkste is vandaag?'
'Het belangrijkste aan kerstmis is het licht in de kerstboom en dat Jezus is geboren', gaat hij verder.

Ik pak hem vast: 'Het belangrijkste voor mij ben jij, Wol. En Muis. En papa.'
'Maar vandaag ook kerstfeest!' ;-)

Wol op tv

Wol kondigt blauwweg aan:
'Mama, ik wil op tv!'

'Da's nu toch niet moeilijk, Wolleke. Ik zal alle kaarsjes ervan af halen zodat je er kan opzitten.'

'En daar gaan we weer...', zie ik hem denken.
'Maar néén mama: in de tv!'

'In de tv? Da's al wel wat moeilijker (en zal al helemaal niet meer gaan met een flatscreen, bedenk ik). Eerst 't glas en alle machinerie eruit halen. Dan kan je wel in de tv. Denk ik.'

Wol antwoordt al niet meer.
Een mama in een tegendraadse bui. Dààr kan je niet veel mee doen.

Maan roos vis

Wol wil lezen.
De boeken uit de bib zijn al van voor naar achter uitgelezen.
De cd-rom van Vos en Haas ligt er even stil bij.

En dus googlet hij op 'maan roos vis'. (Ik heb hem het principe van de bekende zoekrobot welgeteld één keer uitgelegd.)

En vindt hij hier een leuke oefenwebsite die ik jullie niet wil onthouden. Leuk voor nieuwe lezertjes!

Secretaris

Wol heeft zichzelf aangesteld tot secretaris van de Sint: hij schrijft via de gedichtengenerator sinterklaasbriefjes voor z'n klasgenootjes. Die hij dan zorgvuldig print en uitknipt en in een envelop steekt voor het vriendje in kwestie.

Voor Loena die lief is en zes jaar, een 'popekast' (Hij schrijft nog altijd zoals hij het hoort, al is dat niet slecht voor een dikke twee maand eerste leerjaar.)
Voor brave Jiroen, ook al zes, een 'rijsbaan'.

Een rijsbaan?
'Een schuif-af, bedoel je?', vraag ik hem.
Hij draait met z'n ogen:
'Maar nee, mama! Een REEEEEEES-baan! Zo ééntje waar autootjes kunnen op rijden!

Racebaan, dus....

White

Dit weekend leuk feestje. Voor een ouw' doos zoals ik een héél evenement. Al was het maar omdat dat nog maar eens in de twee jaar gebeurt.
Mét ook alle jetlagverschijnselen van dien. The day after.

Thema was 'Strictly white'. Black-lights alom.
Iedereen had flink z'n best gedaan om er dash-gewijs witter dan wit uit te zien. Behalve de vellekes dan. Die moeten dan weer bruiner dan bruin. Kwestie van voldoende contrast te geven.

Valse tanden spotten. En té witte strings. Dat steekt ook af.

We zagen speelse elfjes, kuifige elvissen, wollige engeltjes en valse koks. Met huizenhoog kitschgehalte. Maar vooral ook veel fun. Luchtgitaren en keihard vals meezingen.

En wat opvalt. Achttien of achtendertig.
Een mens verandert niet veel.

Boerenbedrog

Iedereen heeft het over het milieu. Maar wié doet er iets aan? Koop nu uw nieuwe 'XYZ' met slechts 113 gram per kilometer CO2-uitstoot.
Want minder verbruiken is minder vervuilen.

Ergerlijke reclame.

'Ik verbruik minder want ik koop meer.' Op wat slaat dàt nu?

Want ten eerste is 113 gram per kilometer nog véél te véél. Nog niet zo lang geleden hoorde ik het pleidooi van een groene politicus om de autoindustrie op Europees vlak gewoon op te leggen om auto's te produceren die onder de 100 gram per kilometer zitten. In plaats van dure Research & Development te doen naar nog meer snelheid. En tegelijkertijd -oh ironie!- nog meer veilige wagens met airbags op, rond en onder en ultraveilige remsystemen. Terwijl je in België -in theorie althans- toch maar maximaal 120km/uur mag rijden.

Ten tweede. Waar gaan al die tweedehandsauto die verkocht worden dan naartoe? Worden ze verschroot? Verdwijnen ze zomaar? Nee, ze geraken gewoon op de tweedehandsautomarkt.
Of met andere woorden: nuloperatie.
Of nog erger: we verschepen onze 'oude brol' naar Afrika (en niet alleen aftandse wagens). Daar kunnen ze nog iets mee doen (??). Ik heb in Togo auto's gezien die in nog geen 100 jaar meer door de autokeuring geraken. Maar ze rijden. En ze vervuilen nog steeds even veel.

Opwarming van de aarde.
Hier (misschien) wat minder en daar dan weer wat meer.
Een nieuwe wagen kopen zal in elk geval niet veel verhelpen.

Melancholie

Duurt november alweer te lang? Die ellendig korte dagen.
Regent het te veel? Te veel grijs op straat?
Te vaak te donkere, te mistroostige mensen onderweg?
Mensen die je ziet, maar ze kijken je niet aan.
Toeterende geërgerde auto's en te veel files?

Ruitenwissers heen en weer. Liedje op de radio.
'Ze zeggen dit en ze zeggen dat.
Over de regen weet elk één wel wat;
Ze zeggen: Loop maar niet op straat na tien.
Maar het was precies een treffer van achttien karaat, Kristien.
(...)
Ik hield nooit meer van de regen als toen.
Het lijkt wel alsof we hadden zo een bui vandoen.'
Vergeten muziekje en vergeten tekst.
Maar het verleden is opeens zo intens nabij.
Vijftien jaar, Anne en ik luidkeels zingend in de klas.
Volop fun en giechelen.

En nu: melancholie. Ik huil, stil.

Storm

Lekker weertje vandaag.
En uitstekend (!) voor m'n "coiffure".

Nog een bezem en een lange paarse cape mankeren. En als toetje, een harige pukkel nét naast m'n neus... Hèhèhè.

"Vlieg met me mee, over de regenboog, rainbow..."

Allo allo?

De nieuwste versie van het Mega Mindy-lied. Aangepast door zoonlief.

"Ik ben Mega Mindy, Mega Mindy!
'k ben een échte superheld
Die elke boef op aarde belt!"

Amai!
Serieuze telefoonrekening moet dat meiske hebben....

Hopelijk heeft ze Skype!

---

Graag verwijs ik hier ook naar een geniale vondst van kinderen van een andere mama...

38

Achtendertig vandaag. Acht-en-dertig!!
Veertig min twee. Of twee maal negentien.
Terwijl ik binnenin nog steeds dezelfde zotte doos ben.
Iets verantwoordelijker, dat wel. En milder.
Alleen als ik in de spiegel kijk, verwacht ik telkens een jonger gezicht.

Gek.
Zou dat ook nog zo zijn als ik achtentachtig word?
Ik vermoed van wel:
'Hoe oud bent u, mevrouw?'
'Achtentwintig. Denk ik.'
(M'n geheugen zal tegen dan wel z'n beste tijd gehad hebben, nietwaar!)

Gelukkig ook veel lachrimpeltjes. Dààr ben ik wel trots op.

Het doet me niet echt iets, ouder worden.
Gewoon. Part of the game.
De enige manier om lang te leven.

Ik gniffel.
Zus: 'Papa, jij lijkt precies wel op een opa!'

En ik vis naar een complimentje van m'n dochter en hoop dat ze me jonger schat dan Lief: 'En mama dan, Muis?'

Ze kijkt me verbaasd aan: 'Nee, mama!'
Helaas!
'Geen opa, maar een oma, hè!'

Lekker!

Ik zie ze graag, m'n twee kleintjes. We knuffelen veel en geven mekaar veel kusjes. En we kunnen ook stevig ruziemaken. Ook dàt hoort erbij.

's Avonds maken we tijd voor elkaar. Een beetje zot doen en samen lachen, de dag overlopen of een verhaaltje vertellen. Of zingen. Hoeba-hoeba-hoeba-hop-hop-hop.

Als Wol gaat slapen, vraag ik hem of ik hem mag opeten.
'Zodat ik je altijd bij mij heb.' Dat mag niet.

'En enkel je oor dan?'
Dat wel.

Waarna ik haphaphap in z'n oor en hij giechelt als een zot gibbergatje.

Geluk zit in kleine dingen. Oorsmeer bijvoorbeeld.

Wij zijn twee vrienden

Nieuw avondritueel.

Muis is ermee begonnen. Als ze gaat slapen, geeft ze mij nog een dikke knuffel en zegt: 'Mama, jij bent m'n beste vriendje!'
Lief hè! Hopelijk zegt ze dat nog als ze dertien is.

En plots viel dit mij in. Elke avond weer opnieuw zing ik.
Tot onze laatste snik.



Beste lezer, neem het mij niet kwalijk als u vannacht niet kan slapen en meezingt... Het is irritant aanstekelijk!

(Voor de generatiegenoten: het dateert uit 1978!)

Stan

Bericht van de ouders van Wardje en Noor.

Stan is vorige woensdag geboren.

Geen persoonlijke geboortecadeautjes, wel een storting op het Kinderkankerfonds of voor het Olivia Hendrickx Research Fund.

Een mooi leven wens ik je, Stan!

I'm not aware of too many things...

Een vervolgje dat slaat op de vorige post.

Uittreksel uit liedje van Edie Brickell (tegenwoordig Mevrouw Paul Simon):

I'm not aware of too many things,
but I know what I know if you know what I mean.
Philosophy is the talk on a cereal box.
Religion is the smile on a dog.
I'm not aware of too many things,
but I know what I know if you know what I mean.
Choke me in the shallow water before I get too deep.
What I am is what I am.
Are you what you are - or what?
I'm not aware of too many things,
but I know what I know if you know what I mean.
Philosophy is a walk on the slippery rocks.
Religion is a light in the fog.
I'm not aware of too many things,
but I know what I know if you know what I mean.
Choke me in the shallow water before I get too deep.
What I am is what I am.
Are you what you are - or what?
Don't let me get too deep.

Credo

Noch Wol noch Muis zijn gedoopt. Bewust.

Vandaag liet ik weten aan Wol's meester dat hij dus ook niet z'n communie doet. En hoewel ik geen verantwoording moet geven, vind ik toch nodig er even over te reflecteren.
Al was het maar om Wol zélf een degelijke uitleg te geven.

Ik moet heel ver teruggaan in m'n geheugen. Lagere school.
Bij de 'nonnekes'. Zuster Ida en Moeder Overste.
Een paar verhalen uit die tijd zijn me altijd bijgebleven.

'n Kindje van zeven dat verdronk.
Winter. Schaatsen op een krakkemikkig bevroren vijvertje. Ze zakte door het ijs en geen volwassene in de buurt om te helpen.
Ik was zelf zeven.
Uitleg van de juf van het tweede leerjaar: 'God wil dat zo.'
'God moet wel écht slecht zijn, als Hij dat wil', dacht ik.

Papa en ik gingen elke zondag naar de mis. Opa en oma ook.
Opa sliep en snurkte. Oma keek wie er nog was.
En vooral wie er niét was.
Als ik vroeg hoe het kwam dat er mensen waren die niet naar de mis gingen, kreeg ik als antwoord: 'Die mensen zijn slecht!'
Ik verstond dit niet...
Ook toen al waren er meer mensen op straat dan in de kerk.

Een jaar of twaalf. Langzaam besef van andere godsdiensten.
Elke godsdienst z'n God. En in m'n kinderlijke verbeelding zag ik een soort van heilige Hotline. Van de éne wolk naar de andere.
Allah belt met JWHW (Joden spreken de naam van God niet uit; ze geloven in een niet-'voorstelbare' voorstelling van de godheid. Net als moslims trouwens.): 'Die joden van u maken het daar wel weer bont in de Gazastrook!'
Of kleurrijke Brahma op bezoek bij 'onze' katholieke God-met-lange-grijze-baard en wit gewaad: op het menu rijstpap geserveerd met gouden lepeltjes.
(Rijstpap?? Aardbeien met slagroom! Champagne!
Dat lijkt me nét iets feestelijker...)

Vierde middelbaar. Godsdienst van een streng-katholieke pater.
'Er zijn slechts vijf wereldgodsdiensten en de rest zijn sektes.'
'Wat zijn sektes?'
'Slecht, minderwaardig, zoals bijgeloof', was het antwoord van de leraar.

Ik werd ouder en ging op zoek. De katholieke roots waren er.
Wortels die niet doorgeknipt hoeven te worden.
Maar ook: Hare Krishna, Hindoeïsme, Boeddhisme, Islam & Jodendom.
Natuurgodsdiensten. De Etrusken. De Kelten en de Germanen bij ons. Indianen op een ander continent.

En zoveel misvattingen van de ene godsdienst tegenover de andere. Zoveel machtsstrijd. Zoveel menselijke drama's die gebeurden in Gods naam. En nog gebeuren.

Waarom meewarig kijken naar het Hindoeïsme en z'n talrijke goden? Welk verschil is er met het Christendom, de Drie-Eenheid, Maria en de Engelen?

Ik geloof niet (meer) in goed of slecht. Ik geloof ook niet dat deze God beter of slechter is dan die God. Want in feite gaat het toch om hetzelfde...

Ik geloof in een Oerbron. In 'Het'. Niet mannelijk, niet vrouwelijk, geen persoon. Maar wél heel persoonlijk en direct.
Dat wat voor mensen ondenkbaar is. 'On-voorstelbaar'.
Zoals het voor 'platvoeters' onmogelijk is driedimensioneel te denken. Zoals het voor ons onmogelijk is te denken in vier, vijf of meer dimensies.

'Maar waar is nu precies Het Koninkrijk Gods?'
'Zoek niet verder: het Koninkrijk ligt in U.'

Ik geloof in de Mens en alle levende Wezens. Allemaal een Vonkje uit de Oerbron. Allemaal onderling verbonden.
Dat waar we van afgesplitst zijn om menselijkheid te voelen. En waar we naar verlangen om naar terug te keren.
God is niet ver weg op z'n wolk. God is deel in elk van ons. We zijn zelf 'deeltje God'.

Maar geloof mij niet. Geloof vooral niet wat ik beweer. Ervaar.
Maak het stil. Kijk naar binnen. En weet.

'Sterk in jezelf, gelijk zoals alle anderen, nederig in die wetenschap.'

En nog eentje...

In de auto. Nog een verhaaltje van Wol vandaag.
'Een luipaard rijdt in volle vaart tegen wel 300 km per uur!'

'Rijden, Wol? Hoe bedoel je? Op rolschaatsen dan?'

Terwijl ik dit visualiseer, hoor ik hoe Wol hetzelfde doet: hard gegiechel op de achterbank.

'Nee mama! Ik bedoel: een luipaard loopt tegen wel 1000 km per uur.'
'Duizend kilometer? Zo rap als een vliegtuig dan?'

En Muis zet in: 'Is het een vliegtuig? Is het een vogel? Neen, dat is het niet! Het is Mega Mindy die je aan de hemel ziet!'

---

Ik weet het weer: wat een geluk heb ik met zo'n supertoffe kinderen!! We zitten op dezelfde golflengte. Kan het ook anders?
Echt zo een paar waar je graag uren mee aan de toog hangt op een lome vrijdagnacht. Tot over een 15 jaar...

Spin

Veel spinnen in de tuin. En spinnenwebben.
Elke keer weer een uitdaging om spin- en webloos bij de brievenbus te geraken...

'Weet jij waarvoor een spinnenweb dient, Wolleke?'
'Ja: dieren blijven in het spinnenweb hangen en de spin eet die dan op.'
'Dieren, Wol? Een hond of zo?'


'Ha nee hè mama! Kleine diertjes!'
'Insecten dan?'
'Ja, insecten!'

Dit is Monty Python in spé. Gewéldig!

Oef!

Yes! De eerste vrijstellingen zijn binnen!!

Geslaagd voor alle EVC-testen...

Stilleven - Joke van Leeuwen (Dierbaar Antwerpen)

Een vogeltje van verf en veren
lag eeuwen in een schilderij.
Het lag er dood en droevig bij
naast de meloenen en de peren.

Het dacht: ik word geen vlees met jus.
Ik ben van verf. Ik kom tot leven.
Ik zal eens opstaan. Ik wil even
een rondje vliegen in het nu.

Voor vogeltjes van eeuwen oud
is nu, het nu niet, dat het toen was,
al is er nog pastei en boenwas
en melk en soep en steen en hout.

En groeien er nog altijd bomen
en is er vlaai en vis en fruit
en kunnen kleren aan en uit
en kunnen mensen gaan en komen.

En blijven zon en maan bestaan
en kan de wind de was nog drogen.
Het vogeltje heeft rondgevlogen
en is toen weer teruggegaan.

Nu ligt het – er is geen verschil –
weer onbeweeglijk op de tafel.
Het ligt voor dood. Het houdt zijn snavel.
Stillevens leven, maar zijn stil.

---

Fragment uit het schilderij 'Stilleven' van Frans Snijders (1579-1657).
Schilderij hangt in het Museum Nicolaas Rockox te Antwerpen.
Tentoonstelling 'O Dierbaar Antwerpen' van 5 mei tot en met 30 september 2007.

Auteurs en illustratoren van jeugdboeken werden gevraagd om zich in het Rockoxhuis te inspireren op dieren die afgebeeld zijn op de kunstwerken die deze 17de-eeuwse patriciërswoning sieren. Het antwoord is een prachtige verzameling dieren op papier, op keramiek en op hout, gekoppeld aan pittige kortverhalen en gedichten (voor kinderen) die tevens ook gebundeld zijn in het boek 'Dierbaar'.

ISBN 978 90 209 7042 5

Uitgeverij Lannoo

Volle vaart!

'Het gaat vooruit, het gaat vooruit. Het gaat verbazend snel vooruit.'

Aan Raymond denk ik.
Bij mij is het de tijd die vooruitgaat. Té snel nu.

Vorige woensdag gans de dag EVC-testen (Eerder Verworven Competenties) op KATHO in Tielt.
Met name:
- ICT: een Word-document opmaken met o.a. kolommen, inspringen, titels en ondertitels, voetnoten en paginanummers.
Dit zou niet moeilijk mogen zijn, omdat het deel van m'n huidige job is.
- Frans: J'ai réussi! (Grâce au Bécherelle!)
- Nederlands: spelling, woordleer en zinsleer.
De cesuur lag wel op 75%...
- Nederlandse expressie.
Waarbij de examinator mij al liet weten dat ik voor dit deel slaagde. Hij felicteerde me ook met de originele keuze: 'De Schepping' van Bart Moeyaert (Alle credits aan Aangetekend) en het gedicht 'Stilleven' van Joke van Leeuwen. (Uit de tentoonstelling Dierbaar Antwerpen, die tot gisteren liep.)

Suf was ik na zo'n dagje! Uitgeteld!

Maar intussen ligt de 230-pagina's tellende cursus van Didactiek al klaar. Deze geldt voor zes studiepunten. Wat ongeveer zes maal twintig studie-uren vereist. En het eerst mogelijke examenmoment is op 10 oktober. Wat wil zeggen dat ik -indien ik die datum wil halen- vanaf vandaag elke dag 12u mag studeren tot 10 oktober...

Ban de tv! Ban blogs! Ban het internet!
Of het moet 'functioneel' zijn. ;-)

De stof ligt me wel. Het sluit goed aan bij hoe ik al denk over 'het lesgeven'. Het moeilijkste totnutoe is me de terminologie eigen maken. Wat betekent wàt juist? En hoe formuleer ik het?

Zelf ben ik aangenaam verrast over m'n allesovertreffende motivatie. Wat een verschil met de eerste keer hoger onderwijs!
Intelligentie alleen volstaat niet (waarmee ik niet wil zeggen dat ik superbegaafd zou zijn!). Veel hangt ook af van de motivatie, en hoe die gecreëerd wordt. Eigen doelen stellen bijvoorbeeld.

En ook dàt leren we in de cursus Didactiek.

Waar een Wol is, is een weg.

Fietsdag op school.
Ik was het vergeten (té veel andere dingen aan m'n hoofd, waaronder véél studeren!), maar Wol kon toch nog een fietsje van een ander klasgenootje lenen.

En plots valt de euro.

'Heb je met een gewoon fietsje gereden? Zo eentje zonder wielen?'
'Zonder wielen, mama?, vraagt Zoon. 'Dat kan niet, hoor! Dat gaat niet vooruit!'
De kritische bijdehand! (Hoe veel kan een kind op z'n mama lijken?)
'Ik bedoel: zonder zijwieltjes.'
'Ja natuurlijk, mama!'

Maar zo 'natuurlijk' is dat niet.
Want al méér dan een jaar probeerden we Wolleke te leren fietsen zonder zijwieltjes. Vruchteloos!
Ontelbaar de keren dat we -stevig joggend- erachteraan liepen. Wol op z'n fietsje met bezemsteel eraan vastgehecht. En Lief of ik puffend erachter. Met telkens hetzelfde resultaat: het decor in. Of bij gebrek aan decor: onvermijdelijk tegen de vlakte. Tot uiteindelijk zelfs Wol niet meer wilde...

Tot nu. Ineens kan hij het wel.

Ik herken een patroon.
Voor z'n vijfde verjaardag mocht Wol leren zwemmen. Dat ging prima met de zwemjuf. Maar o wee, niet met ons! Terstond zou hij kopje-ondergaan en verdrinken.

Totdat we op reis gingen. En Wol niet alleen op de zwemglijbanen mocht, totdat hij kon zwemmen zonder bandjes. En -op slag- ging het wel.

Waar een Wol is, is een weg!

No wrong, no right

Travis: post van 2 oktober 2006

Wardje - deel II

Ergens vorige week kwam het opeens weer in m'n gedachten.
Hoe zou het zijn met Wardje?

Vanmorgen hoor ik van m'n collega Sofie dat Wardje vorige week woensdag is overleden.

Met veel respect voor z'n veel korte leventje, voor z'n mama en papa, z'n overleden zusje Noor en het kindje dat er bijna is.


Uittreksel uit het kaartje van Wardje: °08/02/2006 - +12/09/2007

poortje open
poortje dicht

met je grote ogen
je glimlach op je gezicht

waar is Wardje?
waar is Ward?

doe es kiekeboe
doe je oogjes toe

slaap zacht, mijn kleine Ward
je blijft voor altijd in ons hart

zwijg mij niet dood, maar praat mij tot leven

Zon

Een grote oranje bol vanmorgen. Boven de velden slierten nevel. En Wol, Muis en ik onder de indruk.

'Mama, is de zon een jongen of een meisje?', vraagt Wol plots.
'Ik weet het niet jongen. Wat denk jij?'
'Ik denk dat de zon een meisje is.'
'En waarom?'
'Omdat ze zo mooi straalt...'

Als bij uitbreiding, aanvaard ik dit dankbaar als een compliment.
Mijn dag is goed!

Aan de aandachtige lezer

Heeft. U. Het. Al.

Opgemerkt?

Ik hou van korte zinnen.

Tien voor taal

En volop aan 't studeren om vrijstellingen te kunnen behalen.

Voor Nederlandse spelling bijvoorbeeld.
Pijnpunten opzoeken, zoals HoOfDlEtTeRs. Wel of niet aaneenschrijven. Trema's of koppelteken. Spelling van 1995 vergelijken met die van 2005. En nóg uitzonderingen vinden.

Weet je bijvoorbeeld dat het mirakel is met 'k'? Maar tegelijkertijd ook miraculeus met een 'c'? En pro-Amerikaans, maar proactief? En een neestemmer, maar het nee-kamp?

Pffff!

:-)

De Lagere School

Wol gaat deze eerste week van september voor 't eerst naar het eerste leerjaar.
M'n kleine Wolleke! Kleine, lieve ventje! Hartje van zoete peperkoek!
Stoer met veel te grote boekentas, die hij steevast overal meesleurt als een dierbaar jachttrofee. 's Morgens op de speelplaats weigert hij een afscheidszoen. Een knuffel kan nog nét wel.

Even terug in de tijd. Iets meer dan dertig jaar geleden. Stoffige krijtklas en Zuster Ida. Vol noodgedwongen stille blauwe-uniformmeisjes. Tweeëndertig om precies te zijn. Dringen om eerst binnen te geraken. De beste plaats vooraan uitzoeken. Pas later in het middelbaar wordt de meest gegeerde plaats de achterste bank. Om dan wél kattenkwaad uit te halen.

En hopelijk - over een tweetal jaar - sta ik zelf voor een klasje... De beslissing is gevallen en de eerste stap gezet: ik ben (voorlopig) ingeschreven voor afstandsonderwijs Lager Onderwijs aan de KATHO in Tielt.

Voor het eerst in m'n leven voel ik een roeping. Een blije verwachting. Eíndelijk écht een doel waarvan ik zeker weet dat het mij volop zal liggen.
Ik ga ervoor!

Ook zes!

Proficiat Maantje!

Logisch toch?

Discussie op de achterbank. Over de kleuren van koetjes en paarden onderweg.

'Mama-koetjes en mama-paardjes zijn wit. En papa-koetjes en papa-paardjes zijn zwart.'

Mmmm, toch even tussenkomen... 'En wat doe je dan met de gevlekte koetjes en paarden, Wolleke?'. Waarop even een nadenkende stilte volgt.

Ik vervolledig. 'Om te zien of het een merrie of een hengst is, (of een koe of een stier), kijk je tussen de benen: de papa-paarden hebben een piemel.'

'Ha ja, repliceert Wolleke, en de mama-paarden hebben tussen de benen: een veulen!

Proficiat!

Aan ons Wolleke. Vandaag beleef ik de zéér hardnekkige 24u-durende weeën opnieuw. Straks om klokslag 18u is het dan écht zo ver.
Wol is jarig en wordt zes.

Zes al! Het gaat clichématig véél te snel...

Keuzes maken

Iemand vertelt me dat ik ook verpleegkunde kan volgen via de VDAB. 'Ook vroedkunde?', vraag ik. Dat denkt ze niet.

En ineens wéét ik het. Weer wat meer. Wie ik ben, wat ik wil.
Een absolute hedonist. A pure pleasure seeker. Want als ik voor verpleegkunde zou kiezen, zou ik toch eerder voor vroedkunde gaan. Omdat ik de mooie kanten van het leven verkies boven de de minder aangename kanten ervan. Omdat geboortes begeleiden een wonder is. Een zieke verzorgen -terminaal of niet- daarentegen een roeping. (En helaas heb ik op oncologie anders gezien, toen Anneke in het ziekenhuis lag.)

En als ik aan de andere kant voor het onderwijs zou gaan. Eerder lesgeven aan nieuwsgierige lagere-schoolkinderen, dan aan pedante pubers. Ook al houdt dat dan ik dat ik m'n talen -zo goed als perfect nu- niet verder meer zal kunnen onderhouden.

De beslissing begint zich langzamerhand te vormen. Nu nog gepast werk vinden.

Betrapt!

Wol wil voor z'n zesde verjaardag een wereldbol. De zeven wereldzeeën aanschouwen en weten waar Frankrijk of Aruba ligt. Hoe ver Nederland van Frankrijk ligt, en waar we het snelst geraken van thuis uit. Dat allemaal wil Wol weten.

En ook natuurlijk waar precies we volgend jaar op vakantie gaan.

Op de parking van een grote speelgoedhandel komen we in de verte Y. tegen. De papa van een ander creatief vriendinnetje van Muisje. Zijn kar gevuld met twee grote dozen, heb ik terloops opgemerkt, maar niet verder in detail bekeken. Uit respectvolle beleefdheid. Gewoon, omdat een normaal mens dat ook niet doet.

Maar hij voelt zich betrapt. Kijkt van ver of we niet meer te ontwijken zijn. Niet dus.
Het gebruikelijke snelle hoe-gaat-het-ermee, maar zonder echt een antwoord te verwachten. 'Goed', antwoorden we. Maar ook deze informatie is compleet overbodig.

En dan plots -zich toch verantwoordend- snel en bijna triviaal, tussen winkel en auto (tussen soep en patatten), maar toch alsof het niet anders meer kan.
'Ik heb een telegeleide auto voor mijn zoon gekocht. En terwijl toch ook maar één voor mij.'
En verder: 'Boys and their toys, hè!' En spoedt zich dan weer verder naar z'n auto, ook al een groot formaat speelgoedauto. Tevens één van mijn favorieten, een jeepachtige Volvo. Hand even in de lucht ten teken van afscheid.

Ik kan niet anders dan in mezelf even te glimlachen. Schattig, zo'n klein betrapt jongetje van negenendertig.

Balans

Iets meer dan een jaar nu dat ik blog. Honderdvijfenzestig berichten op een jaar. Meer dan ik oorspronkelijk gedacht had. Soms niet meer dan oneliners. Soms een heel epistel uit verschillende delen.

En toch. Toch kan ik niks forceren.
Meer focussen betekent onvermijdelijk minder output.

Het moet spontaan komen en min of meer willekeurig. Zoals het vallen van de bladeren (Oh nee! Alsjeblieft nu nog niet!).

Of stoelgang.
En zo is het ook bedoeld. Niet meer en niet minder. Lezen, veroberen, laten smaken en wegspoelen.

Creatief

En terwijl ik hier m'n blog update, brengt Muis me trots twee getekende Pooh-beren mét regenboog. Voor haar bijna vier jaar en half, tekent ze uiterst nauwkeurig en heel creatief. De beerjes hebben ronde oortjes en een rond snuitje en klauwen aan hun poten.

Wol heeft een zeilboot uitgeknipt. Met boeg, anker en zeil.

Oog voor detail, dat hebben ze zéker.

Ik lees

Momenteel lees ik 'Kraai' van Bavo Claes.
ISBN 90 254 2287 X
Uitgeverij Atlas - 1997

Uittreksel, pagina 152.
Vier vaste tafelgenoten, welgedane dertigers, altijd met eendere blos, vraag ik of het niet hindert 'dat ik eet terwijl zij roken', en de volgende dag: 'dat ik niet rook terwijl zij eten', en de dag daarop, zwengelend met het jodelfrisse servet: 'dat ik de rook uit mijn gezicht waai?' Maar ze blijven goedlachs, niets zo taai als rokers.

Erfenis

We eten bearnaisesteak met sla.
Voor de kindjes steak zonder saus maar met kroketjes. Muis eet graag groenten, maar wel de gekookte versie. Niets rauw. Wol eet bijna alles, maar heeft zin in kroketjes en niet in sla. Hij pikt wel enkele trostomaatjes van Papa's bord.

Muis prikt een kroketje op haar vork. Ze pelt vakkundig de krokante laag ervan die ze dan -beetje bij beetje- in haar mond stopt, maar laat de puree voorlopig ongemoeid.

'Hé, zegt Lief, dat deed ik vroeger ook. Op nét dezelfde manier.'
Dat wist ik niet. En hoe kan Muis dat dan weten?

Net zoals m'n papa alle etiketjes van allerhande flessen lospeutert. M'n zus doet dat en ik ook. Onbewust, maar het moet eraf. Omdat ik het mooier vind? Omdat ik graag prul? Ik weet het niet.
En net zoals ik het Wol ook al zag doen.

Meer en meer ben ik ervan overtuigd dat ook totaal triviale zaken genetisch worden doorgegeven. Veel wordt aangeleerd, maar veel ook is aangeboren.

Format all

Het doet meer met een mens dan je vermoedt. Ontslag krijgen. Ook al zie ik de toekomst -zoals altijd- mooigekleurd.

Het houdt me bezig. Onbewust én willens nillens. De zoektocht naar Dé Perfecte Job.

En het lijkt wel alsof er geen plaats meer is in m'n hoofd.

Bijvoorbeeld ook om blogverhaaltjes te ontdekken in het dagdagelijkse.
Met onze excuses voor dit tijdelijk ongemak!

Random Access Memory full.

Please perform:
c: format all.

Men and their toys

Op weekend naar De Ardennen - deel II.

Zorgeloos met de GPS. Helaas heeft de lieftallige mevrouw in de GPS besloten ons via de kwakkelbanen naar Luik te sturen.

Ik vraag me af of er opties zijn bij een GPS? Zoals:
- de kortste weg over snelwegen
(tegen 160 én op 2 meter hangend aan een voorligger)
- de langste weg over pittoreske wandelwegen

'Over 250 meter naar rechts.'
Kan moeilijk anders; links is een veldwegeltje, waar nauwelijks paard en kar doorgeraken.

Even later geeft de pijl op het schermpje aan dat we 'ergens' verder naar links moeten. Mevrouw laat na wàt dan ook mee te delen.

'Herberekenen', zegt ze dan tenslotte toch.
Diepe zucht aan het stuur. 'Zeg dan toch op tijd dat we moeten inslaan, blonde del!'

Lief geeft er al snel de brui aan en rijdt verder op het gevoel. Want een doodgewone wegenkaart hebben we natuurlijk niet mee.
'Herberekenen', antwoordt de dame al even snel.

Lief legt de blonde del het zwijgen op. Met een korte tik op het juiste knopje.
Luik staat ten slotte al meer dan 30 kilometer aangeduid op de wegwijzers...

Stoere mannen, macho! (naar 'Doe Maar')

Op weg naar De Ardennen - deel I.

Lief rijdt snel, in feite té snel. Véél te snel.
Bovendien constant op het derde baanvak én vlak achter de vorige bestuurder.

Ik rij gewoonlijk gezapig. Zoals een bestuurder van een oude Renault 25 het betaamt. Aan 110 op het rechterbaanvak. Af en toe steek ik een vrachtwagen voorbij. Ik zing (vals - I know!) en geniet van het rijden. Oefening in zen: op het ogenblik dat ik rij, rij ik enkel.

Maar als voor de derde keer op tien minuten m'n hart overslaat, omdat Lief wéér eens kort en onverwacht remt - omdat de tweede voorligger ook kort en onverwacht remt, een kettingreactie - vraag ik om wat meer afstand te houden. Omdat ik ongerust ben. Omdat ik hoofdpijn krijg. Telkens wat meer, elke keer ik schrik.

'Vroeger zààgde je daar niet over.'

Dat klopt. Vroeger liet ik maar begaan en dacht er het mijne van. En ik verdroeg in stilte m'n startende maar onvermijdelijke barstende hoofdpijn.

'Ja en toch ga je het moeten verdragen. Of je aanpassen. Wat bereik je tenslotte met zo achter iemand anders te hangen?'

Ik voel het.
Ik ben bijna veertig en niet meer het bedeesde trezebezeke van een kleine twintig jaar geleden. Het typische: 'Wat gaan de anderen wel denken?'

Van veertigers wordt maturiteit verwacht. En mondigheid. En gezonde assertiviteit.
En voor mezelf dan bovendien: de binnenkant gelijkt meer en meer op de buitenkant.

Take it or leave it.

En toch

Liever had ik vorig jaar bij VW Vorst gewerkt...

;-))

Ontslag

Als een donderslag bij heldere hemel. Niemand voelde iets aankomen.

Maar 't is een feit. Eind november verhuist de unit. Te ver om te volgen. Het voltallige administratieve personeel wordt hoedanook ontslagen.

Dit is de derde keer dat dit gebeurt. Het went. Dat kan ik wel zeggen.
De eerste keer ben ik vervangen door een zelfstandige. Als gewone werknemer bij een advocaat was ik te duur. De tweede keer is het werk opgeslorpt door een externe firma. En nu, een verhuis.

Eén deur gaat dicht. En tientallen andere deuren gaan open. Nu nog de juiste kiezen!

Geflatteerd!

Laat gezellig feestje vorige zaterdag.
Onze vier mooie dochters zijn school- & boezemvriendinnen, een beetje Diane Ross & The Supremes, maar dan met z'n vieren.
Vier kokette dametjes van vier, schattig!

De mama's mogen er ook wel zijn, vindt Lief.

Laat op de avond, iedereen sijpelt binnen voor een laatste glas en een laatste praatje. Enkel de rokers blijven buiten en trotseren de plotse hevige buien.
Op de gang geraakt Lief verwikkeld in een gesprek met één van de mama's. Over kunst. Niet iets wat hem direct raakt, maar het onderwerp zelf blijkt niet zo belangrijk.

Het valt een andere mama op. Ze lacht en zegt: 'Kijk, die twee distanciëren zich van de rest...' Ik reageer, al even luchtig. 'Moeten we misschien de deuren dichtdoen?'

---

Daags nadien. 'Ha, dan ben je toch wel wat jaloers als ik met andere vrouwen babbel. Toch een teken dat je mij graag ziet...!'

Ik zeg dat het mij enkel is opgevallen omdat het iemand anders was opgevallen.
'Jaloezie is nutteloos. Dààr kan ik m'n energie niet insteken.'

Ik ga verder.
'Integendeel zelfs. Als je haar een aantrekkelijke vrouw vindt en graag met haar babbelt, moet ik me geflatteerd voelen. Want dat wil zeggen dat ik in dezelfde rayon zit... Waarom zou ik dan jaloers moeten zijn?'

Jaja, zélfs Lief - nuchtere, zelfverzekerde Lief - staat nog af en toe perplex van wat ik zeg!

Kip of hond?

'Wat wil jij later worden, mama?' vraagt Wol.

Omdat ik denk dat hij weer naar al m'n toekomstige beroepen vraagt, wil ik alweer m'n oma-verhaal opdiepen.

Maar dan: 'Een kip of een hond, mama?'

Een beetje verbaasd door de vraag, en niet onmiddellijk adrem, stel ik hem op mijn beurt een andere vraag: 'En jij Wol?'

'Eerst twee keer een papa en dan een hond!'

Of de invloed van mijn denken op m'n kinderen. Hij is er al goed mee weg, met het principe van reïncarnatie...

Tijd voor iets anders? Een nieuwe uitleg, een nieuwe uitdaging?
Ook al voor mij?

Talent

Twee keer deze week hoor ik de parabel van de talenten.

In ‘t kort komt het erop neer dat zelfs met het weinige talent dat je krijgt, je er het best het meeste uithaalt. Vooral voor jezelf dan.

En dat brengt me tot de vraag:
Ben ik wel goed bezig?

Natuurlijk is het gemakkelijk me te wentelen in het alledaagse. Dodo, auto, boulot. Maar is het dàt echt wel wat ik wil? Wil ik nog wel een dikke 25 jaar 'management assistant' spelen? Tijd voor iets anders, voel ik aan.

Ik twijfel erover om terug te gaan studeren. M'n hart gaat naar de opleiding voor onderwijzer. M'n ratio raadt eerder regentaat aan. En dan blijft er nog de all-time favourite: vroedkunde.

Ik wik en weeg pro's en cons. Normaal ben ik nogal een impulsieve beslisser. Maar gelukkig kan ik pas een beslissing nemen na 16 augustus, wanneer de hogescholen terug hun poorten openen.

Housewife - to be continued...

Muis heeft een prinsessenkleed, waar ze graag mee naar school gaat. Een roze met geborduurde bloemetjes. Het komt bijna tot op haar enkels. Nog enkel een tiara en een toverstokje veranderen haar in een échte sprookjesprinses.

Muis is echter ook een wildebras. Nog meer dan haar broer. Niet écht verenigbaar met de klassieke sprookjesprinses, of het moet prinses Prieeltje zijn...

Op een dag komt ze thuis met wel vijf gaten in haar kleedje. Gelukkig onderaan. Ik knip de onderste strook eraf en tracht de zakjes eraf te pulken met een speciaal mesje. Per ongeluk maak ik er nog een gat in. Hop, nog een strook af. Intussen is het lange prinsessenkleed een mini babydoll geworden. Ik zoom het af met de machine en stik er een restantje van onze glasgordijnen aan. Driemaal dubbel geplooid.

Muis is blij. Ik hoopte dat m’n creatie bij haar in de smaak zou vallen, want dat was lang niet zeker... Het is inderdaad te kort om nog als kleedje te dragen. Maar met een roze piratenbroek eronder, lijkt ze op een Holly Hobby.
Tiara vervangen door een lappenmuts. ’t Is weer eens iets anders!

Housewife - getting started...

We bakken brood. Niet in de broodmachine, neen: écht kneden. De broodmachine hebben we niet lang gehouden. De korst bleef telkens aan de wand plakken en was ronduit oneetbaar. En dan nog dat gat in je brood. Altijd smeren met een gaatje in je boterham. Neen, daar doen we niet meer aan mee! Ouderwets zelf doen.

Eigenlijk ben ik een planner, geen doener. Delegeren en zeggen hoe het moet. Een beetje: ‘De beste stuurlui staan aan wal’. En een gemiste kans als Manager (zelfkennis, u weet wel...- en vergeet hierbij vooral niet de zelfrelativerende knipoog!). Hoewel ik mezelf wel House Keeping Manager mag noemen. Of Toilet Cleaning Manager (onder andere). En deeltijds dan.

En dus zitten In m’n verbeelding alvast m’n beide kindjes braaf aan tafel mee te spelen.
Ik gebruik wel een kant-en-klaarmix waar je enkel nog lauw water moet aan toevoegen. Moeilijk kan dat niet zijn. Zelfs voor een beginneling als ik.
Wol heeft al brood gebakken op de kinderboerderij en weet dus hoe je brood kneedt. Als ik mijn Wolleke niet zou hebben! ‘Omhoog trekken en duwen’, zegt hij en doet er tegelijkertijd de luchtbeweging bij. Zelfs zijn intonatie doet me denken aan hoe ze het hem geleerd hebben.

OK, we beginnen eraan. Wol en Muis hebben hun verfschortje aan. Ik m’n werkschortje. Deegmix in een plastieken pot en lauw water aan toevoegen. Oei! Het mengen lijkt me al moeilijker dan ik verwacht had... Ik probeer de mix te scheiden, zodat ze elk een deeltje kunnen kneden. Het is een evenement op zich! Net als de handjes van Muis onder de deegdraden zitten en nog nét niet in haar haar: ‘Mama, ik moet plassen!’ Plannen en kinderen; twee dingen die overduidelijk niet samengaan.

Wol doet dapper verder. Hij zegt me dat ik wat bloem op tafel had moeten strooien, zodat het deeg er niet aanplakt. En ik denk opnieuw: ‘Wat als ik hem niet had!’ Hij heeft duidelijk (en gelukkig) het praktische inzicht van z’n Papa meegekregen. En mijn olifantengeheugen. Ik vind hem ineens ongelofelijk groot voor z’n bijna-zes jaar...

Brood moet rijzen blijkbaar. Althans dat staat zo op de verpakking. Ik haal er voor de zekerheid m’n kookboek van ‘Den Boerinnenbond’ bij. Rijzen, op een warme plaats, in het zonlicht achter glas bijvoorbeeld. Opnieuw kneden. En weer rijzen. De eerste keer zet ik de pot, bij gebrek aan zonlicht, op de verwarming vlakbij de tuindeur. Helaas willen de kinderen nu telkens binnen en buiten, zodat het rijzen klaarblijkelijk miniem blijft. Warmte dus. Wat is warmer dan lichaamstemperatuur? En dus hou ik het brood in cakevorm de tweede keer op m’n schoot. Lekker warm onder m’n schort. Ik broed het broodje uit totdat het boven de vorm uitkomt. Een uurtje in de oven op 200° en dan uit de vorm laten afkoelen.
Wat ik ook niet wist: zolang het afkoelt, mag je er niet in snijden, want anders zakt het brood weer ineen.

Lekker, zo’n schootbroodje! Artisanaal fabrikaat!
Ik zwijg nu wel even over de vaat en de handdoeken met deegrestanten...

Besef

Rare week. Eerst bericht van een vriendin dat haar vader plots overleden is. Dan twee dagen na mekaar over twee koppels die uit mekaar gaan. Beiden langer dan 10 jaar bijeen en beiden met twee kinderen.

Er zijn geen zekerheden.
Zélfs niet als je 80 uur per week werkt. Zelfs niet in een gelukkig Vlaams gezin. Zelfs niet met een chique 'kar'. En ook niet met een borstvergroting. We sterven allemaal, de ene wat vroeger dan de andere. En de oudere kan z'n jeugd ook niet houden. Het ontglipt ons allemaal. Hoe erger we eraan vasthouden, hoe erger de pijn. Als zand in een te hard dichtgeknepen hand.

Ooit kan het plots gedaan zijn. Dàt is alvast wel zeker.

Gehechtheid is één van de oorzaken van lijden volgens het boeddhisme.
Wat is gehechtheid precies? Dénken dat alles blijft zoals het is. Koppig hopen dat een gelukzalige toestand blijft.

Maar ik kijk, knipper met m’n ogen en intussen is 'daarnet' alweer weg.

Halsstarrig vasthouden aan gewoonten en verwachtingen, aan je job en aan je gezondheid, aan eigendom en je vrienden of kinderen.
Niets, écht niets, is van ons. 'Our live is for rent', zingt Dido. En onze kinderen in bruikleen (Kahlil Gibran, uit "De Profeet" - Voor de volledige tekst: klik op de titel).

"Gehechtheid is vasthouden aan dingen die je fijn vindt en die je een positief gevoel geven, namelijk dat de mensen die je graag ziet bij jou zijn en niet op vakantie." Dit zegt een vriend.

Aan de andere kant.
Gehechtheid is goed. In de zin dat hij het hierboven aanhaalt, zeker.

Er zit namelijk een zekere dualiteit in. Gehechtheid versus 'oppervlakkigheid'. Koorddansen tussen vasthouden aan waarden die je doen goed voelen en 'nergens te diep willen gaan'. Als u, beste lezer, verstaat wat ik wil zeggen.

Ik ben toch van mening dat je de dingen die je wil doen, met je volle aandacht moet doen (want dit is juist 'bewustzijn'). Dat je ten volle mag genieten van die 'gehechtheid', 't is te zeggen: de dingen die je doen goed voelen.

Genieten is inderdaad het sleutelwoord. Maar ook weten en beseffen. Niets is voor eeuwig. Alles verandert continu. Voor je het weet, is het wég. Maar dat wil niet zeggen dat je op de moment zelf, ervan mag/kunt genieten.

Lééf! A fond. Alsof elke dag de laatste is. Elk moment is belangrijk. Altijd kan die éne ontmoeting met een vriend, de laatste zijn.

Intussen

Intussen is de badkamer gestofzuigd en gepoetst.
Want denkt u dat een man het massagraf zou opmerken?
No way! Net zo min als dat hij opmerkt dat ik er eigenlijk wel goed uitzie... (Het tegendeel zou hij uiteraard wél zien: 'Tiens, je hebt precies wallen onder je ogen, moet ik je bij de vuilzakken buiten zetten?).

Mannen!
't Is handig in huis. Maar ook weer niet té lang.

;-))

Massamoord

Eerst namen ze de keuken over. Ze bleven maar komen, ik weet niet van waar. Een heel leger. De ene na de andere, in colonne. En dus verwijderde ik al het zichtbare voedsel, zodat ze zouden omkomen van honger. Dàt hielp niet echt. Hier en daar wel een uitgedroogd kadaver, maar de meerderheid sloeg dapper terug.

En wat later veroverden ze ook de badkamer. Met tientallen en tientallen kropen ze uit de verwarming. Vastbesloten. En nog steeds op zoek. Naar wat? Ik weet het nog steeds niet. Want in de badkamer bewaar ik logischerwijs geen voedsel noch drank.

Tijd voor actie.

Drie groene lokdozen voor de prijs van twee. Ik was alvast gelokt! Ok, nog eentje extra voor als er nog een ander leger elders zou opduiken. Lokdozen dus.

Ja. Dat doen ze wel. Lokken. In eerste en enige instantie.
Maar vernietigen? Nee hoor.

Die verdomde wriemelbeesten blijven taai en keihard leven.

Lief zegt: 'Lààt ze toch leven, ze doen niemand kwaad.'

Maar daarnet overschreden ze een psychologische grens. Ik zag een gevleugeld, ietwat trager en groter exemplaar. Als ze verdorie ook nog beginnen rond te vliegen, terwijl ik me sta af te drogen!

Terwijl ze op mij naar boven kropen in een nutteloze poging tot weerstand, mepte ik ze één voor één dood met m'n groene strandslippers.

Een massagraf aan de wc. Maar ik laat ze er nog even liggen...
Voor Lief!

---

(gniffel!)

Queens

Om keihard op te zetten in de auto. Snelheid gegarandeerd.
Gewoon zalige muziek...

Antwoord

Dit antwoord gekregen op m'n post van 16 juni.


Brussel, 2 juli 2007

PER E-MAIL

Betreft: uw e-mail dd. 16 juni 2007 betreffende blogspot

Geachte mevrouw,

Ik verwijs naar uw brief dd. 16 juni 2007.
U trekt mijn aandacht op uw blogspot. Ik bezocht deze vandaag even.

U richt mij hier een open brief om de belastingbrief te vereenvoudigen. Dienaangaande wil ik uw aandacht trekken op:

- Vereenvoudigde belastingsaangifte via www.tax-on-web.be : voorafinvulling

Reeds voor tienduizenden ambtenaren en gepensioneerden wordt het principe van de “voorafinvulling” toegepast. Dit principe moeten wij ook kunnen toepassen voor andere categorieën van burgers.

Binnen dit kader zijn mijn partij en ikzelf groot voorstander van een doorgedreven vereenvoudiging van de fiscaliteit. Ik verwijs hieromtrent naar (bladzijde 54):

- Verlagen, verschuiven en vereenvoudigen van belastingen

Wij blijven dit verder aankaarten bij mogelijke regeringsonderhandelingen. U kan mij uw visie hierop steeds laten kennen.


Met vriendelijke groeten,
Vincent VAN QUICKENBORNE

Geen energie gaat verloren, ze verandert van vorm

'Mama, niemand gaat echt dood, hè.'

'Dat is wat ik denk, ja Wolleke. Je gaat niet écht dood. Je verandert van vorm. Je wordt een sterreke en als je wil, kan je dan terug geboren worden.' Ik besef dat het een kinderlijke voorstelling is van wat ik denk, maar het komt wel hierop neer.

'Als ik doodga. Ga je mij dan terug Wol noemen?'

'Ik hoop dat ik eerder een sterretje mag worden, Wolleke. Ik hoop dat ik jou en Muis mag zien opgroeien en dat ik een oma kan worden. Als jij doodgaat, word je iemand anders. Misschien wel een Pitoe'ke als je daar zin in hebt.'

Hij verzinkt terug in z'n gedachten.

En dan plots: 'Ga je dat Pitoe'ke dan Wol noemen?'

;-)

Dopen

'Mama, waarom ben ik niet gedoopt?'

Ja, en dit op m'n nuchtere maag.
Nog niet goed wakker antwoord ik.
'Je bent niet gedoopt omdat er nog andere soorten Kerken bestaan. Omdat er mensen zijn die niet geloven in Maria en Jozef en Jezus. Er zijn zelfs mensen die in niets geloven (behalve zichzelf, denk ik - ook al een waarde op zich), zoals Papa bijvoorbeeld. Omdat ik liever heb dat je zelf kan kiezen, wanneer je oud genoeg bent om te kiezen. Omdat ik niet achter de Katholieke Kerk kan staan, ook al apprecieer ik bepaalde waarden ervan wel.'

'En dus mag ik mijn communie niet doen?'
Nee (nu niet), maar we doen wel iets anders in de plaats.

Discussie gesloten. Voorlopig toch.
Maar ik voel dat ik later met sterkere argumenten zal moeten afkomen.

Ver

't Is beslist. Zoals we vorig eindejaar vierden in Disneyland Parijs, zo zullen we dit eindejaar vieren in Disneyland Florida.

Ver leek het mij. Onmetelijk ver voor een 10-jarige. Zo ver dat ik dacht dat ik er wel nooit zou geraken.
Want in het vijfde studiejaar namen we met de hele klas deel aan een wedstrijd om naar Disneyland te kunnen vliegen. Van Disneyland Parijs in 1979 nog belange geen sprake. En het aantal koekjes dat ik toen gegeten heb van dat merk dat die wedstrijd sponsorde. Ik mocht ze zelfs niet! Maar desondanks alles in het kader van De Grote Wensreis. Uiteraard won een andere klas.

Maar bijna 30 jaar later wordt de wereld wel erg klein.

Ik denk aan het verhaal van m'n grootmoeder. De eerste keer dat ze de zee zag, onze Noordzee, was ze 19 jaar. Vlak na de oorlog.

En nu. Onze kinderen zijn nog niet schoolplichtig, maar hebben wél al de halve aardbol gezien.

What's next?
En vooral ook - tot wat leidt het? Maakt het écht een wezenlijk verschil voor onze kinderen? Ik denk het niet...

Brevet

Zondag, zwemdag.

Wol behaalt z'n brevet van 50 meter schoolslag. De benen nog altijd zoals van een kikker ('Kikker, open - toe'), maar hij geraakt er wel.

Leuk is de verschillende aanpak van zowel papa als mama.

Papa staat erbij en kijkt ernaar. Zoals de beren die broodjes smeren.
Wol is bijna op 't einde, als papa zegt: 'Als 't echt niet meer gaat, moet hij maar stoppen.' Mama hoopt dat Wol dit niet hoort.

Mama coacht. Vanop de zijlijn moedigt ze Wol continu aan. Ze gelooft erin. Visualiseert Wols kleine overwinning op zichzelf.

En Wol haalt het. Hij strààlt. Mama glundert, maar verbijt een emotioneel traantje. En papa. Papa kijkt staat erbij en kijkt er fier naar.

Things to do - the sequel

Zie post vorige zaterdag.

Wassen donkerblauwe katoenen Ikea-overgordijnen badkamer: Check!
Voldoende proper: Check!
Ruiken lekker naar verse groene bloemenweiden: Check!
Badkamerschimmel verdwenen: Check! (min of meer)

Maar ook.

Beetje gekrompen: Check!
Stevig verrimpeld: Check!

---

Blauw bleven ze.
En uiteindelijk ook groener dan nieuwe te kopen, niet?

Boys of Summer

Nobody on the road, nobody on the beach.
I feel it in the air, the summer's out of reach.
Empty lake, empty streets; the sun goes down alone.
I'm drivin' by your house though I know you're not home.

But I can see you:
Your brown skin shining in the sun.
You got your hair combed back and your sunglasses on, baby.
And I can tell you my love for you will still be strong
after the boys of summer have gone.

I never will forget those nights.
I wonder if it was a dream.
Remember how you made me crazy?
Remember how I made you scream?
Now I don't understand what's happened to our love,
But baby when I get you back I'm gonna show you what I'm made of.

I can see you:
Your brown skin shining in the sun.
I see you walking real slow and you're smiling at everyone.
I can tell you my love for you will still be strong
after the boys of summer have gone.

Out on the road today I saw a DEADHEAD sticker on a Cadillac
A little voice inside my head said: Don't look back. You can never look back.
I thought I knew what love was, what did I know?
Those days are gone forever,I should just let them go but...

I can see you:
Your brown skin shining in the sun.
You got that top pulled down and that radio on, baby.
And I can tell you my love for you will still be strong
after the boys of summer have gone.

I can see you:
Your brown skin shining in the sun.
You got that hair slicked back and those Wayfarers on, baby.
I can tell you my love for you will still be strong
after the boys of summer have gone


Don(ald) Henley - The Boys Of Summer

---

Vandaag de eerste dag van de zomer. Puur jeugdsentiment op StuBru (Peter VDV)vanmorgen. Laatste of voorlaatste jaar humaniora, waar is de tijd...

Omdat het zo mooi is, hier de integrale tekst.
Voor de fenomenale muziek: klik op de titel.

Geniet...

Droom

En gisteren, op Annekes verjaardag droomde ik van haar.

Ze woonde in een appartement, dezelfde blauwe zetels als voordien. Had een vriend, zag ik aan het beslapen bed.

En toen ik haar zag, was ik compleet verwonderd.
'Maar jij lééft nog! En ik die dacht dat je hier niet meer was. Kom hier dat ik u 's stevig vastpak!'

't Was net écht. Ontroerend echt.

Plopsautootjes

'Mama, ik rij graag met de boksautootjes!'

'Muis, de botsautootjes, bedoel je zeker? Die van de kermis of die van Plopsaland?'

'Jaja, de Plopsautootjes!'

--

Ik denk onwillekeurig aan de Fixkes.

We telden al ons geld veur de kermis
showen in de boksauto’s...

Quickie

Ik beken.
Ik val voor z'n Westvlaams karakter (Eindelijk! Tenslotte toch genoeg indoctrinatie na zeven jaar heuveldorp 'Erdryke' - West-Vlaanderen!). Gedreven werklust, een tikkeltje charme, een mentaliteit van 'kijk naar m'n daden, niet naar m'n woorden'. Getuige hiervan o.a. Kafka.

Alleen jammer dat hij doorheen de jaren voor de verkeerde partij koos. Beter gebleven waar hij was... Onze voormalige staatssecretaris voor administratieve vereenvoudiging. Beter paarsig dan blauwig. Mijn gedacht hè.

Want in tegenstelling tot wat de (nu) ex-premier zegt. There's no such thing as 'groene kernenergie'. Wat een contradictio-in-terminis! Boerenbedrog waar je zelf bijstaat!

En terwijl ik toch bezig ben.
Mijnheer Q: (zie ook m'n eerdere post van vandaag). Kan u aub iets doen aan het nutteloze invullen van de jaarlijkse door-ieder-gehate belastingsbrief? Waar je een doorgewinterde ambtenaar voor moet zijn om de ambetantenarij-taal te begrijpen en ook nog juist invullen? OK, niet alles is traceerbaar door de overheid, maar wél veel.

Oh ja, beste lezer, ter informatie: Bereken uw belastingen. Hopelijk krijgt u nog iets terug...

Nog even kort

Gisteren gelezen op een bakfiets onderweg. Een mama met rasta's en twee peuters achterin.

Obedient women never made history.

!

Even kort

Het meest logische is om deze blog van onder naar boven te lezen.

En niet omgekeerd, zoals u - beste lezer - nu doet...

Things to do

Als ik ooit 's vijf minuten tijd heb... Om het met Louis Neefs te zeggen.
Nooit dus.

- overgordijnen wassen (of uiteindelijk toch 's nieuwe kopen?)
- stof afnemen van bovenkant kasten (helpt 's blazen ook?)
- kasten 'schommelen' (Westvlaamse uitdrukking. Vertaald naar het Brabants: 'uitmesten')
- ramen buiten lappen (zolang er gordijnen voor hangen, zie ik niet hoe vuil ze precies zijn)
- onkruid wieden (laat het gras maar groeien!)
- foto's van kinderen als baby's inkleven in een album
- éindelijk dat lichtblauwe lange kleed maken, waarvan ik de stof al meer dan 10 jaar heb (ook al ben ik intussen van m'n blauwe naar m'n rode periode overgegaan; ik lijk Picasso wel ;-))

De lijst is niet-limitatief.

Gelukkig zijn intussen wel al de belastingsbrieven ingevuld. Tiens, da's iets voor een volgende post... Wordt vervolgd.

Haardvrouw

Vanmorgen mijmerde ik over 'vrouw-aan-de-haard'.
Ongetwijfeld een uitdrukking uit een langvervlogen net-na-de-oorlog tijdperk én ongetwijfeld uitgevonden door een oubollige, conservatieve man-met-standing.

Vroeger - in m'n kinderlijke fantasie - zag ik zo'n haardvrouw dan breien bij het open vuur. Stoofpotje pruttelend op dat vuur. Wollen sokjes aan, lekker warm. Knuffeldekentje over de kouwelijke knieën. Kindjes braaf spelend met één autootje voor diezelfde haard. En zelf wachtend - volledig gekrulspeld - op de thuiskomst van vader-de-man.

It's all so quiet, all so still.

Wat wil nu het toeval? Ook ik ben deeltijdse vrouw-aan-de-haard. Deeltijds voor een weektaak min vierentwintig achtendertigste, tijd waarin ik vrouw-op-haar-werk speel.

Alleen: een haard hebben we niet. Stoofpotjes mag ik niet maken van manlief (en dus laat ik hem meestal zelf koken - slim van mij, hè!). Sokjes vervangen door teenslippers. En tijd om te breien? Wanneer dan wel? 's Nachts??
Kindjes braaf spelend? Ja, af & toe gebeurt dat wel eens... Maar dan niet als ze stil in hun kamer zitten, terwijl ik voor de 5de keer die week stofzuig en hun rommel opruim. Stil in de kamer zitten, wil meestal zeggen: kattenkwaad uithalen. Moeder-aan-de-haard kan dàn maar beter gaan checken.

Wat ik dus eigenlijk wil zeggen.
Onderschat het leven van de huisvrouw niet; ze heeft nooit gedaan.
Plannen, vooruitzien, delegeren en wat een ander niet kan/wil doen, zelf doen.
Of met een modernere term: House-keeping manager.

Misschien moet ik dàt wel 's op m'n visitekaartje zetten (en zien of het indruk maakt ;-))

Dualiteit

Blij zijn met wat dit leven mij geeft. Het erkennen als het mijne. Er verantwoordelijkheid voor nemen. Elk moment opnieuw.

En tegelijkertijd.

Hopen en dromen.
Groeien. Onderweg naar een doel. Maar welk?

---

They let you dream
Just to watch them shatter
You're just a step
On the boss-man's ladder
But you got dreams
He'll never take away

Regen

Wanneer ik vandaag stop met werken, giet het. Niet zo'n beetje, het valt met bakken. Even, even maar, twijfel ik. Paraplu of toch maar lekker nat worden? Me verstoppen voor de wonderen der natuur of eraan toegeven?

In een optimistische bui kies ik voor het tweede.
En ik geniét!

Stevig stappen met m'n sandalen in de verse plassen. Splash!
Slierten nat haar in m'n gezicht, jas doorweekt tot op m'n vel.
En zure regen ten spijt, ik wil even proeven. Mmmm...

Héérlijk, zo'n felle, bijna zomerse bui!

Gedachten zijn krachten - deel II

Toen ik nog geen kinderen (noch man) had, zag ik in gedachten vinnig rossige kopjes met bruine ogen. Van alle combinaties vind ik dat persoonlijk de mooiste.

En wat wil nu Het Toeval? Beiden zijn koperketelkopjes met doordringende reebruine ogen. Net zoals m'n meter en grootmoeder. Hoewel zij roder en lichter van huid is.

Bestaat 'toeval'? Of bepaalde ik doorheen de jaren zélf het uitzicht van m'n kinderen? (Want de erfelijkheid had even goed kunnen bepalen dat onze kinderen eerder de genen van de papa meekregen.)

Niet zo verwonderlijk als je inzicht krijgt in de menselijke geest. Wat je wil, wat je gelooft, dat krijg je. Gedachten zijn krachten.
Dit is ook de kracht van affirmaties. Die - volgens mij - ook enkel maar werken, als je er 200% in gelooft en er achter staat.
Ik ben OK zoals ik ben. Dit werkt als je dit gelooft. En: je gelooft dit als je dit voldoende herhaalt.

Mijn menselijke geest komt soms in botsing met een andere menselijke geest. Wat voor mij goed is, is niet per se goed voor de andere. Of omgekeerd. En hier geldt het principe van de vrije wil. Ieder handelt vrij, en naar eigen inzicht. Is dit goed? Is dit slecht? Nee, het is.

Ik verwijs naar What the bleep do we know en hoop dat jullie ook ontvangen wat jullie willen. Daarin wordt o.a. uitgelegd dat gedachten zich kunnen manifesteren als materie, fysisch waarneembaar. Vooral interessant, als we weten dat meerdere (dezelfde en liefst positieve) gedachten kunnen doorwegen in dezelfde richting. We kunnen de toekomst van onze planeet Aarde bepalen, als we zoveel mogelijk allemaal maar hetzelfde willen. Natuurbehoud boven winstbejag. 'Opwarming van de aarde', ver-van-m'n-bed show? Nee: begin bij jezelf. Het hangt wel degelijk ook van mij/jou af.

Tenslotte nog. Positief neigend, heb ik altijd geloofd dat ik gelukkig zou zijn. Dat de mooie kanten van het leven zouden overwegen op de donkere. Dat ik, zoals een poes met zeven maal zeven levens, altijd weer mooi op m'n pootjes terechtkom.

En waar sta ik nu? Om de Talking Heads te citeren:
"And you may find yourself in a beautiful house, with a beautiful
wife (husband). And you may ask yourself: Well... how did I get here?"

Simpel: door wat ik denk en waar ik in geloof.

Bezoek

Morgen krijgen we leuk bezoek, maar ik hou het nog even als verrassing voor de kinderen.

Het bezoek heeft zich een gps aangeschaft en wil nu daarmee komen pronken!
Pfff, ik baseer mij nog altijd scoutsgewijs op de zon, wat me redelijk tot goed lukt. Wel vervelend bij nachte of ontij, wanneer ik dan toch de verkeerde kant oprij...

'Wie denk je dat er komt?'

Met een uitgestreken gezicht, maar het typische wipneusje(*) omhooggekruld, antwoordt Muis:
Een dikke schildpad!

Dat Oma Pitoe dàt maar niet te weten komt!

---

((*)Bij ons in Brabant zegt men 'Plat haar, platte zinnen', waar men mee wil aanduiden dat ze ogenschijnlijk van plan is een schelmenstreek uit te halen.)

Hét bewijs

Terwijl we op vakantie waren, is de Renault 25 hersteld. Niks bijzonders, gewoon een kleine plaats roest. Nieuw stuk in gelast en herspoten. Aan de rechterachterflank waar ook de opening voor de benzinetank zit.

Vandaag wil ik gaan tanken. Maar als ik de tankopening wil openen, blijkt die muurvast te zitten. Geen tankbediende te zien. Prutsen met de autosleutel werkt ook al niet. Verder durf ik niet gaan, aangezien het nèt die kant is die pas hersteld is.

Ik bel manlief. Hij vraagt mij of ik nog genoeg benzine heb om bij hem op het werk langs te komen om te zien wat er scheelt. Gelukkig kan ik nog wel 20 km doen.

Klik klik. Hij klikt met de sleutels op de automatische vergrendeling.
En plots: Sesam, open u!

Ik ben verbijsterd. Hij krijgt dit zomààr open...
"Je moet wel je wagen openlaten hè. Anders is deze tankopening ook vergrendeld!"

"Of ben je door het zonnen in Turkije ook blonder geworden?

Yeah, right!

Leeg

Leuke vakantie in Turkije. Beetje bijgekomen van onder andere lekkere baklava.

Slapen, ontbijten, zonnecrème insmeren, zonnen, zwemmen, pulpboekjes lezen, weer zwemmen, nog 's smeren, eten (hoewel nog geen honger), glijbanen afroetschen, billen verbranden, aperitieven, weer eten (nog altijd geen honger) bij één, twee of drie glazen rode wijn.

En nu.
Die Gedanken sind leer.
Hoewel ik heel wat blogverhaaltjes verwachtte...

Finale conclusie:
We gaan op reis, komen (flink) bij in gewicht, worden dommer en tenslotte ook meer moe dan toen we vertrokken (want nog een heleboel was die per se in één dag moest weggewerkt worden!).

Kan iemand mij de zin van vakantie uitleggen? ;-))

Moederdag

Oh oh oh, het leven kan zo mooi zijn...

---

IETS HEEL BIJZONDERS

Ik heb voor jou iets heel bijzonder.
Het is echt waar, het is een wonder.
Ik heb voor jou een mooi geschenk.
Je weet nog niet waaraan ik denk?

Het zit hier al heel lang vanbinnen.
Iets beters kan ik niet verzinnen.
Het is er steeds, door dun en dik.
Mijn hartje dat heel warm voor je tikt.

Iets heel bijzonder.
Het is een wonder.
Helemaal van mij voor jou.


Gedichtje voorgedragen door Wolleke aan m'n bed. 'k Ben nog niet helemaal wakker, maar hij heeft de dagen geteld totdat hij het kon komen opzeggen.

Ik ben trots op m'n zoon.
Needless to say dat ik serieus ontroerd ben...

Mei

Wol heeft iets geleerd vandaag.
'In mei leggen alle vogels een ei.'

Ik kan het me niet laten. Even testen, denk ik.
'Een ei? Leggen ze geen wafel?

Altijd kritisch blijven.
Empirisch waarnemen én bronnen controleren.

;-))

Gelukkig ziet Wolleke er ook de absurditeit van in.

Eigenzinnig

Hier vond ik dit over buikdanseressen:

De houding t.o.v. de danseressen is altijd heel ambivalent geweest: enerzijds werden ze benijd wegens hun vrijheid en zelfstandigheid (in Marokko worden ze zelfs aangeduid als 'vrouwen die niet willen dat mannen zeggen wat ze moeten doen'), anderzijds hebben ze een kwalijke reputatie vermits het beroep van artiest doorgaans werd uitgevoerd door zigeuners, en een 'nette' vrouw danst nu eenmaal niet voor mannen.

Zelfstandige & vrij.
En:
Vrouwen die niet willen dat mannen zeggen wat ze moeten doen.

Zo te horen, ben ik geboren om te buikdansen... :-))

Gesloten

Van 17 mei tot en met 28 mei zal uw gebruikelijk blogkantoor gesloten zijn.

Jaarlijkse vakantie

Naar Turkije, Belek: gaan buikdansen!
En om u even te doen watertanden (letterlijk!), klik op de titel...

Buikdansen - the sequel

Vorige zondag ons eerste optreden buikdansen.
Te velde. In Veldegem(!).
Voor de spreekwoordelijke tien man en een paardenkop. De mooie zonnige dagen zitten er zeker wel ook voor iets tussen.

Desalniettemin. 't Was tof.

Buikjes geschud. Belletjes gerinkeld. Slangenarmen. Geen passen geteld, wel gedanst. Met véél schwung. En mét de glimlach. Ook al omdat we toch af en toe uit de toon vielen. Whatever ;-))

En ons van het niet-geïnteresseerde publiek niet teveel aangetrokken.

Genoten!
Véél te kort en voor herhaling vatbaar!

Marlene

Even if I am in love with you
All this to say, what's it to you?
Observe the blood, the rose tattoo
Of the fingerprints on me from you

Other evidence has shown
That you and I are still alone
We skirt around the danger zone
And don't talk about it later

Marlene watches from the wall
Her mocking smile says it all
As the records the rise and fall
Of every soldier passing

But the only soldier now is me
I'm fighting things I cannot see
I think it's called my destiny
That I am changing
Marlene on the wall

I walk to your house in the afternoon
By the butcher shot with the sawdust strewn
"Don't give away the goods too soon"
Is what she might have told me

Marlene watches from the wall
Her mocking smile says it all
As the records the rise and fall
Of every man who's been here

But the only one here now is me
I'm fighting things I cannot see
I think it's called my destiny
That I am changing
Marlene on the wall

Zondagskind

Gisterennacht op weg naar huis hoorde ik dit vrolijke reggae-deuntje uit 1972 van Paul Simon weer.

No I would not give you false hope
On this strange and mournful day
But the mother and child reunion
Is only a motion away, oh, little darling of mine.

I can't for the life of me
Remember a sadder day
I know they say let it be
But it just don't work out that way
And the course of a lifetime runs
Over and over again

'k Had de nogal droevige lyrics nooit eerder van dichtbij bekeken, maar de muziek zelf maakt me altijd héél opgewekt en vervuld.

Toen kleine Muis geboren is, hoorde ik dit op de radio.
Exact één jaar later op haar verjaardag opnieuw.

En aangezien Toeval niet bestaat.

But the mother and child reunion
Is only a motion away

Ik geloof.
Ik geloof dat ik voor het geluk geboren ben.
Dat er mooie dingen op m'n Pad liggen. Muis is er één van. Eén van de zovele.

Ik geloof.
Dat m'n zondagskindje al evenzeer voor het geluk geboren is.
The mother & child reunion is only a motion away.

Nog over kleurtjes

Conversatie op de achterbank.

'Welke kleuren vind jij het mooist, Zus?'

'Roze en rood. En oranje.'
(Merkwaardig, denk ik. Nét hetzelfde als ik.)

Wol gaat verder:
'Ik zie graag blauw en groen. En bruin en rood en paars en geel.'
(En ik denk: hopelijk niet allemaal tegelijkertijd.)

En nog:
'Maar géén roze!'

Ja! Mijn zoon is een Echte Man. Onmiskenbaar nu al.
Ook al hebben we nooit wat dan ook laten merken in die richting.

Sandalen of boerka

Gisteren op stap met de kinderen. Het binnenland in, naar Oma ‘Pitoe’.

En zoals gewoonlijk ook verwend door Oma Pitoe. Zowel de kindjes als ik krijgen nieuwe sandalen. Voor zus de obligate roze met bloemetjes. Voor broer stoere beige. En voor mij schattige halfhoge met bruine riempjes. Niets bomma-achtigs, niets tuinbroekvrouwenachtigs. Gewoon allround, maar lief.

Nadien voor een hapje en een drankje naar de speeltuin, de Drie Fonteinen in Vilvoorde. Het valt mij op dat m’n geboorteplaats intussen flink multicultureel geworden is. En met de exotische temperaturen dezer dagen wanen we ons bijna in het buitenland.

Veel vrouwen in boerka ook. Ook eentje, duidelijk een origineel Belgische met blauwe ogen en bleke teint, maar toch in vol ornaat. Ik bedenk dat ze het nu allemaal wel warm moeten hebben in die zware grijze stof.


Toevallig lees ik nu over de Islam. Een aparte bijlage van Knack (maart 2007). Kwestie van wat meer te weten te komen hoé Islamgelovigen nu precies denken, welke stromingen er allemaal zijn en hoe ze hun geloof beleven.

Ik moet denken aan een quote uit deze Knack van een 40-jarige overtuigde moslim. ‘Mijn vrouw heeft op een bepaald moment zélf gekozen om de boerka te dragen. Ik heb haar nooit gedwongen.’

---

’s Avonds laat terug thuis.

Ik laat trots m’n nieuwe aanwinst zien aan manlief. Hij vindt ze niet ‘sexy’ genoeg. Niet hoog genoeg (ook al toren ik nu al boven hem uit als ik schoenen draag hoger dan 5 cm). Te weinig frullaria. Foute kleur. ‘k Ben ontgoocheld. Ik had ze wel degelijk gekozen, met zijn smaak in gedachten.


En dan denk ik: Wat is het verschil? Boerka of sandalen?
Hij heeft mij inderdaad ook nooit ‘gevraagd’ andere schoenen te kopen. Maar je moet al wat sterk in je schoenen staan (haha! leuke woordspeling!), om niet toe te geven aan de druk. Maatschappelijk, cultureel bepaald of persoonlijk.

Tja.

“You can’t please everybody. So you gotta please yourself.” (‘Garden Party’ Ricky Nelson - Gisteren op de terugweg op de radio…)

Gezegend

'Count your blessings'.

Wel ja, 'k besef het nog maar eens.
Ik ben gezegend. Met onder andere een paar ongelofelijk grootmoedige en warmhartelijke vrienden.

{{Knuffel!}}

En dank u wel!


Lou Reed - Perfect Day - Transformer (1972)

Just a perfect day,
Drink sangria in the park,
And then later, when it gets dark,
We go home.
Just a perfect day,
Feed animals in the zoo
Then later, a movie, too,
And then home.

Oh it's such a perfect day,
I'm glad I spent it with you.
Oh such a perfect day,
You just keep me hanging on,
You just keep me hanging on.

Just a perfect day,
Problems all left alone,
Weekenders on our own.
It's such fun.
Just a perfect day,
You made me forget myself.
I thought I was someone else,
Someone good.

Oh it's such a perfect day,
I'm glad I spent it with you.
Oh such a perfect day,
You just keep me hanging on,
You just keep me hanging on.

You're going to reap just what you sow,
You're going to reap just what you sow,
You're going to reap just what you sow,
You're going to reap just what you sow...

'Klak'schoentjes

Enkel Muisje en ik op stap.

Met roze-modebewuste Muis een gevààrlijke onderneming. Nee, niet omwille van het verkeer. Wél een beproeving voor m'n zenuwen.
Want ze kàn er wel wat van, onze Muis. Aangaande mama's geduld op de proef stellen.
Ze luist me een 'prinsessenboekje' af, een diadeem met roze hartjes en roze-rode 'hello kitty'-sokjes.

Winkel in, winkel uit.
Uitkijken dat ik met dat buggy'tje niet overal tegenaan rij. Of per ongeluk over de tenen van blauwgrijsgekrulde keuvelende dametjes.

In de Zara springt Muis plots uit haar kar.
Ze zet zich op de grond, doet haar nieuwe schoenen uit en vangt een paar uit de winkel - knàlrood, ijzingwekkende hoge hak en riempjes, maat 38 - om ze te passen.

'Kijk mama, klakschoentjes! Mag ik ze hebben?'

:-)

Een schoenenfreak, en bovendien fel en sexy.
That's my girl!

Afstand

Hyacinten gekregen. Zalig zoete witte geur.

Als je de kamer binnenkomt, geurt het heerlijk subtiel.
Maar als je er te lang zit, ruik je niets meer.

Tja. Herkenbaar. Ook in 't algemeen.
Als je er met je neus opzit.
Als je te dicht zit.
Als je het geheel niet meer ziet.

Even afstand nemen en opnieuw de volle schoonheid appreciëren.

Ont-moeten

Mooie quote van Gabriel Rios:

Ik heb veel opgestoken van die promiscue tijd.
Want ik weet nu dat de vrijheid van toen een illusie was.

Echte vrijheid is juist vrij zijn van de dingen die je denkt te moeten doen om een kick te krijgen.

Vul 'promiscuïteit' in met gelijk welke andere verslaving... sporten, drinken, hunker naar macht, geliefd willen zijn, werk...

Oud-premier VDB zei het al: Trop is teveel.

Verlang niets, geniet van alles...

Late sintvraag

Niet alleen de Paashaas intrigeert Wolleke momenteel. Hij legt blijkbaar - en terecht - ook een link met de Sint.

Out of the blue vraag hij me: 'Mama! Wat brengt de Sint niet mee?'

'Alléén de vraag al!', denk ik.
'Ik weet het niet Wolleke. Sorry.'

Koffiekoeken!

Koffiekoeken?!
Tja, die gaat papa altijd halen, op zondag en zélfs met Pasen.

---

En toch.
Later zal hij willens nillens wel inzien wie het paaskonijn annex sint is...

Ook dood

De kindjes konden vorige zondag, héél vroeg op de ochtend dan wel paaseitjes rapen, maar daar stopt de interesse dan ook.
De jacht veel leuker dan de vangst.

Moeder het ad-interim paaskonijn doet de restantjes dus elke dag plichtsgetrouw mee naar 't werk. Elke dag ééntje, zo geraken ze wel op... Nog 14 te gaan. Pfff! (en eventjes geen rekening houden met een overmaat aan calorieën ;-) - Of een levercrisis...)

Stuk krijg je ze niet zomaar, die deksels harde paaseieren. 'k Steek er dus ééntje in een plastiek diepvrieszakje. Kort op slaan met m'n vuist. Pats!
Splinters chocolade schieten in 't rond. (Gelukkig wel tegen de kanten van het zakje.)

Yes!! Die is ook al dood.

Ik grinnik in mezelf met zoveel analogie met het levend kroketje van Muisje gisteren.

(Ook al niet geschikt voor Michel van Gaia!)

Kroketjes, kip en appelmoes

Dit mag je Muis zowat altijd voorschotelen. Warm eten is haar favoriet. En dit boven lauwe boterhammetjes, ook al is er choco op. En kip met appelmoes en kroketjes met stip op één.

Vanavond dus feestdis. Dat mag wel met Pasen.
En ze eet begot meer dan ik...

Ze laat een in appelmoes gedrenkt kroketje per ongeluk op de grond vallen. 'Het leeft nog zeker?', vraag ik haar, ietwat lacherig. Ze knikt van ja.

Bij het volgende kroketje zeg ik haar: 'Bijt er eens goed in. Zodat we zeker zijn dat je kroketje dood is.'

Hap! Kop eraf. Overtuigend gebracht! Resten appelmoes nog rond haar mond.
Muis grijnst: 'Het leeft nog altijd.'

(niet geschikt voor Michel van Gaia.)

Zeven types vrouwen

Uit 'Nina' nr. 36, 7 april 2007, bijlage bij de krant 'Het Laatste Nieuws'.


De Nederlandse psycholoog Henk Noort onderzocht twee jaar geleden mannen en vrouwen tussen 20 en 45 jaar en peilde naar hun verlangens. Hij ontdekte zeven types vrouwen.

1. De zorgeloze levensgenietster
Van alle vrouwen is zij het minst geïnteresseerd in mannen met geld en status. Hij is in eerste instantie een lustobject. Hij ziet er leuk uit, is goed in bed en iemand met wie ze kan lachen.

2. De statuszoekster
Deze onafhankelijke vrouw zoekt geen schouder om te leunen, maar wil ambitieuze mannen met een hoge maatschappelijke status. Ze laat zich het liefst versieren, maar neemt zelf ook initiatief.

3. De steunzoekster
Hunkert naar een steunpilaar. Ze heeft meestal een vaste relatie, of snakt ernaar. Ze gaat pas met een man naar bed als ze bijzondere gevoelens voor hem koestert.

4. De inspiratiezoekster
Deze zelfstandige, slimme dame is emotioneel en financieel onafhankelijk en zoekt vooral een partner die haar inspireert en aan het lachen maakt en met wie ze kan praten over de dingen die belangrijk voor haar zijn. Mannen die in staat zijn om hun emoties te tonen, zijn in het voordeel.

5. De veeleisende prinses
Het feminisme leerde haar dat je van een man emotionele steun mag verwachten, maar ze is niet te beroerd om ook financiële steun te verwachten. Haar partner moet ook op het sociale en emotionele vlak te voldoen. Met een mooie persoonlijkheid komt hij al een heel eind.

6. De aanpaster
Heeft een bescheiden verlanglijstje: een man die laat zien dat hij een solide en betrouwbare partner is die haar kinderen wil schenken, maakt de meeste kans. Van alle types put zij de minste inspiratie uit haar relatie. Zelfs als de relatie een sleur is geworden, verbreekt ze hem niet.

7. De schoonheidskoningin
De ideale man voor deze 'babe' is aantrekkelijk en ligt goed in de markt. Ze wil hem wel helemaal voor zich alleen. Seksuele bevrediging staat bij haar, net zoals bij de levensgenietster, hoog op de prioriteitenlijst.

Ik ga voor type 4, enigszins aangevuld met type 5. Behalve dan het financiële aspect van type 5. Ik hou van m'n onafhankelijkheid.
De vrouw type BBB:
Brains, balls, beauty. Liefst ook in deze volgorde.

;-))

Paashaas

Ik laat de kinderen gisteren weten dat de Paashaas vandaag normaal komt. En dat ze - grààg - wat langer in bed mogen liggen. Tenminste totdat de zon opkomt.
Niet voor de Paashaas, maar voor Papa en Mama zelf...

Om 6u ben ik zelf wakker. Daar gaat m'n voornemen om te kunnen uitslapen.
Ik zie al licht in Wol z'n kamer.
'Wel Wol... waarom is je licht al aan? Ben je al aan 't lezen?'
'Neen. Ik help de paashaas, mama, zodat hij kan zien waar hij de eitjes in m'n kamer kan verstoppen...'

Volgende keer mag ik niet vergeten te zeggen dat konijnen, en bij uitbreiding dus ook de Paashaas, goed kunnen zien in het donker.

Kaas met gaatjes

Emmenthal in plaats van de gewone jonge Gouda. Wel een beetje pittiger.

'Mama, ik eet die kaas niet graag.'
'Niet erg: geef mij de kaas, en jij mag de gaatjes opeten.'

;-)

Lentekriebels

Vanmorgen op weg naar school spelen we een raadseltje in de auto. 'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet, en het is oranje/groen/blauw'.

In het bos zegt Wol: 'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet, en het zit tussen de bomen'.

'Het Paaskonijn!', antwoord ik.
Om de lentesfeer te blijven.

'Ah nee, hè mama, dat kan niet! Ik zie toch geen paaskonijn op de weg?' 'Ah nee, hè Wol! Anders was het een plat paaskonijn'...

Hilariteit alom. Ik vermoed dat de kinderen m'n absurde humor en bijpassend visueel vermogen geërfd hebben.

Mega-mama

Even hilarisch... Klik even op de titel...

De onvermijdelijke invloed van één van de superaanstekelijke creaties van het duo Gert Verhulst en Hans Bourlon (Studio 100).

Niet dat ik dit ben, ik ben er wel toe in staat.

Vaak loop ik hier mee te zingen, in eigen versie dan:
... Dat weet niemand, en niemand weet dat ik mega-mama ben. Ik ben mega-mama, mega-mama. 'k Ben een echte superheld, die elke boef op aarde velt. Tegen onrecht, tegen kwaad. Mega-mama staat paraat.

Mét een vette knipoog hè!

Een hart voor Ward - benefietavond 24 maart 2007

Een benefietavond voor Ward op de school van de kinderen.

Ik ken Wardje niet, niet persoonlijk, niet z'n ouders, niet via via.
En toch raakt het mij. Diep. Ik herinner me de lijdensweg van Anneke en mis haar nog elke dag. Ook tweemaal onder het mes voor een uiterst agressieve hersentumor.

Het leven is niet eerlijk. Het treft onschuldigen. We hopen op een mirakel en verwachten tegelijkertijd het ergste. Onmacht. Onrecht. Waarom juist Wardje? Waarom juist Anneke? Maar als buitenstaander kunnen we zelfs niet voor een fractie begrijpen wat er in hun ouders omgaat.

Ik kijk naar m'n eigen kinderen. Twee levenslustige, héérlijk tegendraadse koperkopjes. Ik kan alleen maar hopen dat ik eerder mag gaan. De normale, logische manier.

Banaan in je oor?

Wol op de pc vanmorgen. Eén of andere spelletje, redelijk luidruchtig.
Papa leest de krant van gisteren, ook al heet ze 'De Morgen'.

'Wol zet dat wat stiller, ik hoor niet wat ik lees!'
Geen reactie. Wol is niet meer van deze wereld. Is als het ware in z'n spel gekropen. Miel Monteur en Wol zijn één.

Zelfde vraag van Papa.
'Wablief papa?'

Opnieuw: 'Zet dat wat stiller!!!'
'Wablief papa?'

Papa legt z'n krant neer en gaat tot bij Wol. 'Zet dat wat stiller alsjeblieft.'

'Ik kon je niet horen Papa, de computer stond te luid...'

Pareltje

Vanmorgen op StuBru een pareltje gehoord. 'k Laat jullie even meegenieten van de tekst. Duidelijk uit de zeventiger jaren, toen roken nog een perfect aanvaardbare sociale bedoening was...


Evelyne
Om vijftien over tien komt Evelientje uit haar bed
Ze kijkt ‘ns in de spiegel en ze neemt een sigaret
Ze wandelt door de kamer en ze gluurt ‘ns door ‘t raam
Ze poetst haar mooie tanden en ze trekt haar kleren aan
Suiker, zegt ze en ze lacht ‘r tanden bloot
Ze drinkt oranje bloesem, ze eet geroosterd brood
“Suiker”, zegt ze en ze lacht d’r tanden bloot
Ze drinkt oranje bloesem en ze eet geroosterd brood

Om vijf na half elf sta ik te bellen aan haar deur
Ze maakt al lachend open en ik ruik ‘r zoete geur
Om tien na half elf liggen we lekker in haar bed
Ze vraagt of ik champagne lust en we draaien Medecine Head
Doe het, zegt ze, en ze lacht ‘r tanden bloot
Ze maakt m’n lichaam dronken en al de kleuren worden rood

Om vijftien over drie liggen we samen in haar bad
we stoeien in ‘t water en pletsen alles nat
We laten ons lekker zakken in ‘t heerlijk hete sop
En we zoeken onder water naar een zoekgeraakte stop
Zeep, zegt ze, en ze lacht ‘r tanden bloot
Ze wast mijn vuile haren en ze lacht zich bijna dood

Om vijftien voor de vijve neem ik afscheid met ‘n zoen
You know, I love ya darling, wanneer zullen we ‘t nog eens doen
Om vijftien na de vijve komt ‘r man terug van kantoor
Met moegewerkte hersens en twee propjes in z’n oor
Schat, zegt ze, en ze lacht ‘r tanden bloot
Ze geeft hem gauw een zoentje en ze denkt, dag idioot

Tot vijftien over elf kijken ze samen naar tv
je weet wel, zoete koekjes bij een laatste kopje thee
en wordt meneer echt moe, nou, dan gaan ze maar naar bed
Slaap lekker schat, slaapwel, ik heb de wekker juist gezet
Vuur, denkt ze en ze neemt een sigaret
Haar man ligt al te snurken dus ze leest nog wat in bed
Vuur, denkt ze en ze neemt een sigaret
Haar man ligt al te snurken dus ze leest nog wat
mmmm... in dat lekker bed


Tekst: Bert de Coninck

Kortste weg

Al een tijdje doe ik het.

Op een weekdag rij ik eerst van thuis naar school (+- 15 km). Ik parkeer de wagen daar dan, zet de kinderen af op school en leg het resterende traject van school naar werk te voet af. Iets meer dan anderhalve kilometer. Iets meer dan een kwartiertje te voet.

Waarom? Onder andere voor m'n dagelijkse beweging en voor het milieu.

Het valt me op dat ik zowel 's morgens als 's avonds telkens dezelfde mensen zie. Ik probeer ze telkens ook te begroeten. Ze even uit hun dagdromerij halen en een glimlach schenken. De norse schooljongen op z'n fiets zegt half mompelend en verlegen dag. De thaïse dame begroet mij wederzijds, breed glimlachend en herkennend. Het meisje met zoon op de fiets. De man die z'n kinderen naar school brengt in tegengestelde richting. Het koppel, gearmd, met kroostrijk gezin. Allemaal te voet, allemaal onderweg.

Zoals een lijn de kortste weg is tussen twee punten.
Zo is een glimlach de korte weg tussen twee mensen.

Toepasselijk

Lente vandaag. Al ziet het er zo niet naar uit. Hagel- en sneeuwbuien, windvlagen en af en toe een te-licht-bevonden zonnetje doorheen een dik wolkendek.

Vijf uur vanmorgen. Wol komt nog een uurtje bij ons liggen, wakker natuurlijk.

Plots: 'M'n piemel is nu zo hard als een boompje, maar zonder de blaadjes'.
Ik stel hem gerust en zeg hem dat dat normaal is 's morgens. Papa voegt eraan toe dat dat door de bloeddoorstroming komt.

En dan denk ik aan Een vrolijk lentelied van Jan De Wilde.
De fallus impudicus staat al in bloei en de blaadjes krijgen bomen!

Hoe toepasselijk vandaag!

Kulderzipken

Op zondagavond kunnen we opnieuw genieten van de hartverwarmende absurditeiten van de meer dan gewéldige Hugo Matthysen, quasi ondeelbare helft van het spitsbroedersduo Yvonne & Yvette, oftewel Bart Peeters & the Man Himself.

Begin jaren '90 heb ik 'den Hugo' zien optreden in een klein zaaltje in Brussel, lang haar, nog niet grijs en véél dunner dan nu. En ongelofelijk verlegen om als artiest op een podium te staan. Durfde bijna de zaal niet in te kijken.
Pareltjes als Sabrina, Stanneke en De Kempen.
Wie schrijft, die blijft graag hangen in cafés.

Maar over Kulderzipken zelf.
Koning Jozef houdt een wedstrijd om een man voor zijn dochter Prieeltje te vinden. Kulderzipken wint als bij toeval de wedstrijd. En daar is Koning Jozef niet blij mee. Hij wil liever geen boerenjongen als schoonzoon en wil Kulderzipken daarom zo snel mogelijk uit zijn kasteel. Hij krijgt daarbij hulp van Moe Duivel, die liever haar zoon als echtgenoot van de prinses ziet. In elke aflevering moet Kulderzipken een nieuwe opdracht volbrengen (hierbij vaak geholpen door de Grimms, die naast uitvinder ook kok, portier, bewaker, secretaris en de rest van het huishoudpersoneel zijn) of is er wel iemand die de rust komt verstoren.


Iemand vergelijkt me met prinses Prieeltje: ros, lange krullen en zo zot als een wapperende achterdeur...

Jàjààà!

:-~° ("smiley-die-z'n-tong-uitsteekt!")

En toch... ik vind dit een compliment. Bedankt!

Mister President

Het raakt me. Het ontroert me. Het past me.

P!nk:

Dear Mr. President
Come take a walk with me
Let's pretend we're just two people and
You're not better than me
I'd like to ask you some questions if we can speak honestly

Niemand beter dan iemand anders. De zot niet minder of niet meer dan het kind, niet minder of niet meer dan de baas van een land. De baas van een land niet meer of niet minder dan de zanger (sorry Axl!), de meid niet minder of niet meer dan 'mijnheer doktoor', niet meer of minder dan ik... Wel anders.

Allemaal uniek, allemaal deel van het Geheel.

New Beat

Vanmorgen, iets voor 7u.

Sofie en Peter weer ‘en pleine forme’ bij StuBru.
Uitzonderlijk geen reclameblok net voor het nieuws. Oef!
Wel extra vrolijke muziek. Dixit...

Van KC & the Sunshine Band over C in China van de Confetti’s. Lang geleden dat we dit gedrochtig onding nog moesten aanhoren.

‘k Moet onwillekeurig denken aan:
So sad they like this New Beat.
Their feet don’t seem to dance on nothing else no more.

Ook al van lang vervlogen tijden.

Elio

Zaterdag 9 maart 2007.

Elio Di Rupo, eeuwig gebronzeerd politiek stripfiguur-met-obligaat-rood-strikje heeft het Ei Van Columbus gevonden. Of eerder een verdoken verkiezingsstunt? Hoopt sympathieke Elio niet op het premierschap?
In elk geval, volgens m'n bescheiden opinie is 't weer een kemel geschoten.

Tweetalig onderwijs in gans België!
Een revolutionair plan! Een aardverschuivende primeur!

Nu vraag ik me af wat men in hemelsnaam doet met Nederlands in Namur? Of met Frans in De Haan. Volgnes mij zou Duitstalig onderwijs daar meer op z'n plaats zijn. Ordnung muss sein!

Lief hoort het nieuws ook en oppert meteen voor de inschakeling van het Engels in het onderwijs als alternatief. Chemie en Aardrijkskunde in het Engels, Biologie en Fysica in de moedertaal. En iedereen kan mekaar verstaan. Het verschrompelde Esperanto vervangen door een wereldtaal.

Onmiddellijk moet ik denken aan de zwakkeren op school. Wat met hen voor wie dit reeds te moeilijk is?

Ons Belgisch onderwijs is zeer goed zoals het is. Het is eerder aan de ouders om hun kind gepast te begeleiden, ook al in hoogbegaafdheid. If any... Net alsof hoogbegaafdheid een vieze ziekte is, die steriel en apart moet behandeld worden.
Laat ons onze verantwoordelijkheid tegenover onze kinderen niet afschuiven.

Als er dan al wat meer aandacht moet besteed worden aan ons onderwijs, is het om vooral de zwakkeren beter op te vangen, die anders uit de boot dreigen te vallen. En we hebben iedereen nodig om onze wereld compleet te maken.
Il faut du tout pour faire un monde!

Boek

"Wat echt belangrijk is, zingeving voor alledag" van Karen Wassink.
Uitgegeven bij Lannoo, ISBN 90 209 6641 3

(uitleg volgt, ben nog aan 't verwerken... databank wat trager dan gewoonlijk.)

Dank je wel Sofie!

Idealiter

Idealiter is je partner een driedelig landbouwstelsel uit de Middeleeuwen.

Voor één derde je allerbeste vriend.
Voor één derde de tofste vent om seks mee te hebben.
Voor één derde iemand waar je als (sterke: ahum!) vrouw naar kan opkijken.

Helaas!

Net zoals in dit drieslagstelsel ligt ook altijd één derde braak.

"Fuck Bush"

Voorbije zondagmiddag 4 maart, kwart na één 's middags.

Ik rij op de E40 richting binnenland, alleen. Leuk buikdansmuziekje op. Afgewisseld met een zappende radio. 'k Ben graag alleen, heb weinig last met mezelf. En niemand die zegt dat ik vals zing. Of te luid.

En op weg naar m'n oude humaniora, waar ik 20 jaar geleden afgestudeerd ben. Twintig jaar! En toch lijkt het pas gisteren.

Ter hoogte van Aalst voor mij een zwarte Clio met achteraan links "Fuck Bush"...
Leuk, denk ik, een gelijkgestemde ziel.

Ik steek het autootje links voorbij om de gelijkgestemde ziel te begroeten met een thumbs-up. Hè, dat is Camden-voorman, Axl Peleman. De Flip Kowlier van het Antwerpse...

Normaal 'converseer' ik al wel 'ns met medereizigers op de baan, maar nu durfde ik precies niet goed.

En voor groupie ben ik al wat oud. Twintig jaar geleden. Misschien.

;-)

Avondritueel

Wanneer Muis in bed gaat, volgt ze een strak stramien.
O wee, als ik de juiste volgorde niet aanhou.
'Nee mama, nu nog niet!'

Na de borstvoeding en de pamper legt ze zich neer, omringd door knuffels. Maar bij voorkeur één van de koetjes. Lily, Jacoba of één van de Lola's.
Ik 'smijt' dan haar dekbed bovenop haar, zodat ze helemaal verdwijnt. "Waar is ons Muis nu?", vraag ik, struisvogelgewijs.

Twee handjes en een glunderende glimlach: 'Hier, mama!'

We geven mekaar een héleboel kusjes, maar zij wil altijd de laatste geven. Dat belooft dan weer voor later. Ik zie een zekere analogie met het laatste woord willen hebben...

Dan moét ik m'n vinger opsteken en zeggen: 'En wat zegt mama altijd?'
Waarop zij steevast antwoordt: 'In je eigen bedje (blijven) liggen!'. Niet dat dat enige garantie biedt, maar ik denk dan: de aanhouder wint.

En zo nemen wij elke avond afscheid.

'Dag Muis!'
'Dag mama, tot straks!'

(Straks? Ik wil ook wel wat slapen!!)

Half zeven

Sommige uitdrukkingen gaan ongemerkt over van generatie op generatie. Ook al doe je zo je best om met iets anders uit de hoek te komen.
Mama zei vroeger altijd tegen mij: 'Je ogen staan op half zeven', als ik er loom en vermoeid uitzag.

---

Zusje gaat slapen. 't Is al laat.
Wanneer ik vraag of ze wel héél erg moe is, antwoordt ze mij - heel spontaan - en met een klein piepstemmetje: 'Ja hoor mama. Kijk maar: m'n oogjes staan op half zeven...'

:-)

De blik van Iejoor kan hier nu niet aan tippen.

Oijlst Carnaval

Laat mij het maar eerst voorop stellen: Ik ben géén carnavalsmens. Confetti in je ogen, volslagen onbekenden die familiair doen, néé het is écht niet aan mij besteedt. Dacht ik.

Maar Lief had een laat valentijnsweekendje gepland in de carnavalsstad der Vlaamse carnavalssteden, Aalst.
Valentijn, maar samen met de kinderen weliswaar.

Mooi stadje, klein & knus. Uitermate charmant dialect. En als Vlaamsbrabantse vrij goed verstaanbaar voor mij.

Zaterdag. Hier en daar loopt een verdwaalde 'voil janet'. Blonde of rosse pruik, moeders bh opgevuld, een zichtbare zwarte string en panty's met duidelijk overbehaarde benen. Tiens, denk ik, ontharen 'voil janetten' zich dan niet?
Al bij al blijft het stadje nog rustig. Een stilte voor de zondagse uitbarsting.

Zondagmiddag. Een oud afgeleefd cafeetje tussen spoor en water loopt vol. Geen stoelen meer, enkele vooroorlogse afgeleefde tafeltjes, banken met vlekken tegen de muur. Drank kan je enkel nog krijgen in plastieken bekertjes. En voor de veiligheid zijn stoffen muren afgeplakt met doorzichtig plastiek. Er hangt een merkwaardige, volkse en intieme sfeer. Geur van zware hamburgers en gebakken ajuin (tiens, tiens!). Even een 'fond' leggen voor het latere overmatig drankverbruik, denkt het oudere koppel aan de overkant van de gelagzaal.

Koud en mistig. We trekken naar het begin van de stoet, aan de rode brug.
Dan barst het los. Pinguïns met alohabloemetjes rond de nek en cocktails in het zand. Opwarming van de aarde. Dikke prinsen met sigaren in Villa Clementine of met betonmolen in een namaakschip. Enkele lokale verwijzingen naar de wisseling van het burgemeesterschap. Van Blauw naar Tjeef. Of van grijze foef naar brazilian wax. Traaven in 't zwet. Over het rascisme tegenover die zwarte schepen uit St-Niklaas. Overigens een pur sang Vlaamse man met toevallig een andere huidskleur.

En ik? Ik heb genoten, ondanks bevroren voeten in pijnlijk net gekochte platte schoenen. Kindjes doodop maar gelukkig. Man ook.

Volgend jaar terug? Jazeker!
Maar dan wel verkleed als Pipi Langkous.

Toetertesten

Fier over percentiel 99 bij Wol's toetertesten. Hij had ook maar één foutje gemaakt op een visuele geheugentest. 'n Olifantje vergeten...
(Hoe kan je nu een olifant vergeten, denk ik dan? Misschien als je zelf klein genoeg bent...)

Z'n juf vertelt verder: R. is eigenwijs en doet z'n eigen zin, hij kijkt niet naar wat z'n vriendjes doen, om zelf iets anders te beslissen. Ik zie een glinstering in haar ogen, maar kan die van mij ook niet verbergen.

"Ik doe m'n eigen zin!"
Lijkt Pipi Langkous wel...
Of toch ook wel - een héél klein beetje - z'n mama? :-~°