Haardvrouw

Vanmorgen mijmerde ik over 'vrouw-aan-de-haard'.
Ongetwijfeld een uitdrukking uit een langvervlogen net-na-de-oorlog tijdperk én ongetwijfeld uitgevonden door een oubollige, conservatieve man-met-standing.

Vroeger - in m'n kinderlijke fantasie - zag ik zo'n haardvrouw dan breien bij het open vuur. Stoofpotje pruttelend op dat vuur. Wollen sokjes aan, lekker warm. Knuffeldekentje over de kouwelijke knieën. Kindjes braaf spelend met één autootje voor diezelfde haard. En zelf wachtend - volledig gekrulspeld - op de thuiskomst van vader-de-man.

It's all so quiet, all so still.

Wat wil nu het toeval? Ook ik ben deeltijdse vrouw-aan-de-haard. Deeltijds voor een weektaak min vierentwintig achtendertigste, tijd waarin ik vrouw-op-haar-werk speel.

Alleen: een haard hebben we niet. Stoofpotjes mag ik niet maken van manlief (en dus laat ik hem meestal zelf koken - slim van mij, hè!). Sokjes vervangen door teenslippers. En tijd om te breien? Wanneer dan wel? 's Nachts??
Kindjes braaf spelend? Ja, af & toe gebeurt dat wel eens... Maar dan niet als ze stil in hun kamer zitten, terwijl ik voor de 5de keer die week stofzuig en hun rommel opruim. Stil in de kamer zitten, wil meestal zeggen: kattenkwaad uithalen. Moeder-aan-de-haard kan dàn maar beter gaan checken.

Wat ik dus eigenlijk wil zeggen.
Onderschat het leven van de huisvrouw niet; ze heeft nooit gedaan.
Plannen, vooruitzien, delegeren en wat een ander niet kan/wil doen, zelf doen.
Of met een modernere term: House-keeping manager.

Misschien moet ik dàt wel 's op m'n visitekaartje zetten (en zien of het indruk maakt ;-))